oogjes open
even ben ik wakker
en mijn oogjes wennen aan het licht
langzaam wordt de waas duidelijk, en de blur wordt verschijdenheid
even de gedachte of dit wel klopt
en dan weer naar het licht kijkend
of is het onbegrijpend
dat de gedachte weer ontwaakt,
die dit licht open kraakt
sommige schijnen, en schijnen
langzaam begint de schoonheid te verdwijnen
de realiteit lichtelijk ontwricht
en de gedachte komt weder op
duisternis en schemer verblindend licht
waar is het misgegaan
hoe ver te gaan
om het niet te laten, vergaan
t lijkt als of een ieder zwicht
voor het felle kunstlicht
slechts een kleine ruimte
zonder vergezicht
niet ver voor uit
of achter om
verder te kijken
want dit kunst licht
kan niet ver-rijken
t liefst zou ik mijn ogen openen
en de wereld verblinden met de visie van morgen
maar vandaag ben ik wakker
zo even was het stil
eerder was ik nog een stakker
doch ik zie
door het kunstlicht heen
en ween
zoute tranen van wanhoop
van angst en onmacht
waar is het ware licht
dat deze pijn verzacht ?
zou het eerst weer echt donker moeten worden
en het kunstlicht verdrven moeten zijn
voor we in een vallen
en samen zijn
klein de beelden die ik zie
klein het deel dat ik draag
en toch herhaalt de vraag
iemand die vervaagd
gister of vandaag
morgen of ooit
wanneer zal t licht weer schijnen ?
wanneer mijn hart ontdooit
oogjes open
en straks weer dicht
want ik heb genoeg gezien
en genoeg van het kunst licht
er is een mogelijke toekomst
maar betwijfel of die ons toekomt
en mijn oogjes wennen aan het licht
langzaam wordt de waas duidelijk, en de blur wordt verschijdenheid
even de gedachte of dit wel klopt
en dan weer naar het licht kijkend
of is het onbegrijpend
dat de gedachte weer ontwaakt,
die dit licht open kraakt
sommige schijnen, en schijnen
langzaam begint de schoonheid te verdwijnen
de realiteit lichtelijk ontwricht
en de gedachte komt weder op
duisternis en schemer verblindend licht
waar is het misgegaan
hoe ver te gaan
om het niet te laten, vergaan
t lijkt als of een ieder zwicht
voor het felle kunstlicht
slechts een kleine ruimte
zonder vergezicht
niet ver voor uit
of achter om
verder te kijken
want dit kunst licht
kan niet ver-rijken
t liefst zou ik mijn ogen openen
en de wereld verblinden met de visie van morgen
maar vandaag ben ik wakker
zo even was het stil
eerder was ik nog een stakker
doch ik zie
door het kunstlicht heen
en ween
zoute tranen van wanhoop
van angst en onmacht
waar is het ware licht
dat deze pijn verzacht ?
zou het eerst weer echt donker moeten worden
en het kunstlicht verdrven moeten zijn
voor we in een vallen
en samen zijn
klein de beelden die ik zie
klein het deel dat ik draag
en toch herhaalt de vraag
iemand die vervaagd
gister of vandaag
morgen of ooit
wanneer zal t licht weer schijnen ?
wanneer mijn hart ontdooit
oogjes open
en straks weer dicht
want ik heb genoeg gezien
en genoeg van het kunst licht
er is een mogelijke toekomst
maar betwijfel of die ons toekomt
02 nov 2007
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 30 aug 2008 hoi lief, *t briefje*
- O 30 aug 2008 prostitutie ( 1 )
- O 26 aug 2008 t ergste is, ......
- O 24 aug 2008 ziek gevoel
- O 22 aug 2008 liefde tonen (ik wil leren) ( 14 )
- O 19 aug 2008 huilen ? ( 1 )
- O 19 aug 2008 zo zat.
- O 18 aug 2008 so you have come ?
- O 17 aug 2008 MCM mass controled media
- O 11 aug 2008 mensen die reageren ( 4 )
- O 11 aug 2008 story time ( 1 )
- O 05 aug 2008 get away from me
- O 03 aug 2008 low profile survivalism
- O 02 aug 2008 sorry dat ik zo'n klootzak ben
- O 02 aug 2008 liefde