Oorlog.

Ik woon sinds een paar maanden in een studentenhuisje in de stad.
Heerlijk vind ik het er, want de vorige pogingen om op kamers te gaan was een regelrechte ramp!

Het zit namelijk zo:
Hoewel ik niet bepaald een opgeruimd type ben (ik laat van alles rondslingeren, zoals loonstrookjes, OV-Chipkaarten en belangrijke facturen die nog betaald moeten worden), ben ik wél een schoon type. Ik kan er dus echt niet tegen als er afwas op mijn kamer staat en ik trek al mijn haren uit mijn hoofd als ik een bakje chips op het hoogpolig tapijt laat vallen. En ik verwacht dat de hychiene van het huis niet bij mijn kamerdeur stopt, maar nog doorgaat tot minstens de keuken, het toilet en de badkamer.
Ik gruwel van haren in de douchekabine en pies in mijn broek als ik nog stukjes eten tussen het gasfornuis zie liggen. Om nog maar te zwijgen over remsporen en een afwas die al drie weken in de gootsteen staat.

Dat probleem had ik bij de vorige studentenhuizen ("Niet huilen, in studentenhuizen is het altijd smerig." "Shut up!" ) dus en daar hield ik het keer op keer maar drie maanden vol. Dit maal waagde ik nog een poging en ik ben in het schoonste, niet-vervallen studentenhuis ooit terrecht gekomen! Iedereen wast hier netjes af en er word zelfs doorgespoeld, nadat iemand eens flink heeft lopen schijten.

Maaaaar...één van de bewoners komt uit Indonesie en zoals je weet is het daar zelfs in de winter heerlijk warm. Terwijl wij deze winter "eigenlijk best lekker" vinden, gaat zij met de halve truienafdeling van de H&M naar buiten, inclusief eskimo-jas en snowboots. Daar kon ik me best iets bij voorstellen. Maar dat ze vervolgens iedere dag weer de verwarming op 25 graden zet, dat kan er bij mij gewoon niet in.
Goed, ze komt uit een ander klimaat waar het warmer is, maar mens, VIJFENTWINTIG GRADEN CELSIUS?!?!?! Rot op!
Ik zit hier de hele dag met een ventilator en raam open omdat ik dood ga van de hitte, terwijl zij in een hempje door het huis heen banjert. Ik heb dus de eerste maand hier maar vrede mee gehouden, maar nu heb ik al een paar dagen de verwarming gewoon terug gezet naar 20 graden, wat ik ook al best warm vind.
Maar nu heerst er dus een soort van silent war, want als ik thuis kom van mijn werk zet ik de verwarming omlaag en zij in de ochtend (als ik al weer weg ben) omhoog!

Ik zou het haar best kunnen zeggen, maar heb hier een beetje een dubbel gevoel over en voel me ook echt een Geert Wilders als ik haar hierop confronteer in het mom van "aanpassen of wegwezen".
Maar eerlijk is eerlijk: mijn moeder is ook Indonesisch (dus ik half, ja-haaa) en die weet ook gewoon fatsoenlijk met de thermostaat om te gaan.