Opa

Na veel twijfelen heb ik besloten om dit toch te schrijven. Gewoon omdat het er even uit moet en waar kan dat beter dan hier... De toon van dit verhaal is alleen wel wat triester dan mijn meeste oude verhalen en zeker een stuk serieuser
Begin januari werd vastgesteld dat mijn opa astbestkanker heeft. Iets wat in de dagen daarna voor bizare situaties zorgde. Mijn opa veranderde opeens van mijn opa die alles kon maken, die valspeelde met alle spelletjes, die leuke verhalen van vroeger vertelde, in een oude man. Een oude man die in een stoel op het einde zat te wachten. Er was niets over van mijn opa die mij meenam naar artis, de rondvaartboot en de camping. Hij ging dood.. Het vreemde is dat wij dat allemaal doen, "we heben allemaal de chronische ziekte die leven heet" toch was dit anders, het kwam opeens wel heel erg dichtbij. Gelukkig bestaat er chemo en ook mijn opa kon behandeld worden. Helaas kan dit hem niet genezen, het leven niet verlengen maar wel verbeteren.

Sinds het begin vraag ik mij al af hoelang het nog duurt. Niets kan zijn levensduur verlengen maar er is ook niemand die kan vertellen hoe lang het nog duurt. Weken? Maanden? Jaren? Ik ben bang dat ik de enige ben die in dat laatste geloofd... En op sommige dagen zie ik ook hoop. Gisteren was hij weer gezellig aan het kletsen, koffie inschenken en dat soort dingetjes. Terwijl hij een week terug als een halve kastplant in zijn stoel zat. En er momenten tussen zitten waarin hij verlangt naar de euthenasie... Iets waar ik niet bij kan, en tegelijk ook wel weer. Ik snap dat hij niet wil lijden maar ik weet gewoon zeker dat er nog zoveel verhalen, grappen en moppen zijn die ik nog moet horen.

Hij is bijna 80, ik 21. Ik weet dat ik blij mag zijn dat hij de 79 al heeft gehaald en dat ik op deze leeftijd nog een opa heb. (plus een oma en een reserve opa) maar ik voel me net weer een klein kind dat niet zonder opa kan. Ik zou zo graag nog een keer dat kind willen zijn, samen met opa, oma en mijn broer er bij, met ze viertjes een dagje artis. Parkeren in noord, met de pond over, stiekem al op de plaat gaan staan voordat ie helemaal naar beneden is, door het gigantische centraal station, en dan verder met de tram. De reis was net zo spannend als de bestemming. En dan lekker door artis lopen. Ik vraag me nu af of het nog mogelijk is, des noods in een rolstoel. En dan voor 4 uur weer thuis, borreltijd! Waarna we gaan eenenderigen. En dit keer drinken me broer en ik ipv een ranja een whisky mee. Een janwandelaar of een grouse net als opa....
Ik zal er sowieso een hoop op hem blijven drinken, maar voorlopig proosten we nog op de tijd die we nog hebben!