Openbaar huilen

Twee weken terug waren we uiteten voor mijn moeders verjaardag en heb ik voor het eerst in 10 (?) jaar weer in het openbaar gehuild.
We hadden (weer) de discussie of anorexia een eigen keuze is of niet. En verder doorgetrokken, in hoeverre je je eigen leven kan beinvloeden door de keuzes die je maakt.
Goed ik zal niet heel erg op de discussie zelf ingaan, maar op gegeven moment ging het hard tegen hard (opzich heerlijk in een discussie) maar dit keer mengde mijn moeder zich er ook in en ook fel.
Ze haalde voorbeelden uit haar eigen leven aan als tegenargument en ik had het gevoel alsof ze mij persoonlijk aanviel. Dat ik nog te jong was om alles te overzien en dat ik roekeloze uitspraken deed die nergens op sloegen, dat ik haar persoonlijk pijn deed door mijn mening te verkondigen.
En tja. Toen barste ik dus in tranen uit, doordat ik me zo onbegrepen voelde, zo veroordeeld en zo ellendig omdat ik mijn moeder zoveel pijn zou doen.
Wat weer leidde tot een gesprek later waarin we het erover hadden hoeveel waarde ik hecht aan de mening van mijn ouders. Veel meer dan bijvoorbeeld mijn zusje. Als mijn ouders over een jongen die ik date zouden zeggen: "tuig" dan zou het zo uit zijn vrees ik. En zo gaat het met veel dingen. Ik wil graag zelfstandig zijn en voel me daarom zo belet in mijn keuzes zo. Ik wil graag alles zelf doen, alles zelf kunnen en vooral zelf op mijn gevoel afgaan. Mijn vader laat dit dan wel gebeuren maar mijn moeder 'misbruikt' mijn positie vaak zonder dat ze het door heeft. Ze kan dingen zo brengen dat ik me genoodzaakt voel het te doen, terwijl mijn zusje gewoon denkt: dikke lul je rot maar op.
Zo erg dat ik het idee heb dat als ik zwanger zou zijn en zij zeggen: abortus, ik dus abortus pleeg. En dat gevoel vind ik verschikkelijk.

Wat wel weer mooi was bij het etentje. Die ober was al drie keer komen aanlopen en maakte steeds rechtomkeerts als hij mij zag zitten, nogsteeds verwoed proberen alle tranen terug te dringen. Dus na verloop van tijd kwam hij toch maar de borden weghalen, want tja, ze waren al uren leeg.
Ik: nou phoeeee ik mag hopen dat jullie chocolade als toetje hebben?
En echt die opluchting op zijn gezicht omdat ik niet een soort breakdown dramaachtig typje was geweldig.