Opnieuw de molen in?
Nee ik kan niet op nieuw instappen bij de hulpinstanties.
Oke dat lieg ik. Het kán natuurlijk wel maar de wil is ver te zoeken.
De wil is misschien ook nog niet juist omschreven, i don't know.
Ik ben niet voor niets 'gestopt'.
Ja het is mijn eigen keuze geweest, maar het werd me net wat te makkelijk gemaakt.
Veel te makkelijk.
Helaas.
Misschien hebben sommigen gelijk dat ik hulp nodig heb, op verschillende fronten zelfs.
Maar nu op dit moment is daar geen plaats voor in mijn leven.
Mijn planning is strak en te druk en ik kan werkelijk geen tijd aanwijzen voor gesprekken en/of begeleiding. Gewoon echt niet.
Daarbij komt dat mijn ouders te erg lieten weten dat ze wilden dat ik voor mijn 18de stopte omdat het dan nog verzekerd werd of iets. Ik snap niets van verzekeringen en wil er niets van snappen. Gewoon omdat het zuigt en ik mijn ouders te erg op kosten jaag met blessures en andere shizzle. Oke misschien kan ik aan de bekkenbodemtherapeute niets doen. Misschien komt dat wel door mijn verleden. Iets wat ik nooit niet wilde denken en altijd heb weggestopt.
De deur staat opnieuw op een kier om weer naar binnen te stappen. Verschillende richtingen kan ik op, schoolarts die geen schoolarts meer van mij hoort te zijn omdat ik naar een andere/hoge school ben, een psychologe bij wie ik nooit meer terug wil, online waarvoor ik mezelf weg wil houden of een nieuw persoon aanvragen/proberen. Maar of ik wil en er voor zou gaan? Nee nu niet. Gewoon niet.
Ik wil niet nu in deze jaren waarin ik zou genieten van mijn opleiding en sport van allemaal bende en troep naar boven halen. Ik wil het niet. Kan het niet. Het is of het één of het ander. En ik kies nu voor het positieve
Helaas weet ik iets te goed dat het negatieve niet weg te trappen is.
En dus kom je weer aan het begin en is het niet willen de reden die ik nu kan benoemen met de ontbrekende tijd...
Blub
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende