opstand

Ben ik bekend ... of een vreemdeling misschien
Ik beef ... als ik besef dat ik iets moet laten zien
Stemmen zwijgen nu
Lawaai verstomt
En al mijn woorden worden zwaar
Nu het dichter bij me komt


Geweldig ... die teksten van Blof .. niet dat ik zo'n geweldige fan van ze ben maar ergens kan ik me met deze tekst identificeren ... met name als ik aan mijn ontslag denk ...
24 januari is het zover ... en het komt steeds dichterbij ... en ik baal er meer en meer van ... Laatst had ik het erover met een collega van me ... zij vond het ook vervelend dat ik weg moet en opperde toen een van de meest simpele dingen ... waar ik zelf nog niet aan gedacht had:

"ja maar ... dan vraag je toch gewoon of je mag blijven ??"

Simpel ... en logisch als je ergens niet weg wil ... Maar ook schaamteloos ... want ik wordt nu eenmaal weggestuurd en voor een trots figuur als ik is het gewoon niets voor mij om te vragen of ik mag blijven als ze me weg willen hebben ...
Toch heb ik het gedaan ... ik heb een heuse bezwaarbrief opgesteld waarin ik bezwaar maar tegen ... juist ... mijn ontslag!!

Van te voren ben ik bij een bevriendde manager langs gegaan en heb hem om raad gevraagd. Hij gaf aan dat de kans eigenlijk nihil is maar dat ik nee heb, en ja kan krijgen! Tevens meldde hij dat het 'boven' wel opgevallen is dat ik stukken verbeterd ben sinds ik mijn ontslag heb gekregen ... Eerst was dat een respectloze manier om te laten zien wat mijn werk gaat missen als ik eenmaal weg ben ... Arrogant ... en stom ...
Nu is mijn manier van werken een manier van overtuigingskracht ... en volgens mij heb ik drie van de vijf managers in mijn broekzak zitten ... althans ... drie van de vijf managers zijn van mening dat ik stukken verbeterd ben ...

Nu nog die andere twee en de grote baas ... Nou ja ... die andere twee en de grote baas zitten op 1 lijn ... heb ik de grote baas .. dan heb ik de andere twee ook zo om ... Maar ja ...
De brief ligt bij de grote baas op kantoor en half en half verwacht ik er morgen iets van te horen ... Verder zijn veel collega's op de hoogte van mijn actie ... en allemaal hopen zij dat ik mag blijven ...
Goh ... dat voelt zo goed om te horen

En toch ... ik schaam me om toe te geven dat ik middels een brief om een tweede kans heb gevraagd ... Mijn trots laat me eigenlijk niet toe om zoiets als dit te doen maar ik weet gewoon, als ik mijn trots volg dat ik dan eindig met niks ... Ja ... dat ik mijn collega's ontzettend ga missen ... Nog nooit heb ik het ergens zo naar mijn zin gehad als bij deze baan ...
Thuis heb ik dit niet verteld ... toen ik het idee opperde gaf mijn vader aan dat ik dat absoluut niet moest doen en dat hij er met geen mogelijkheid achter zou staan ... Hij vond dat ik af zou gaan ... en dat wil hij als liefhebbende papa natuurlijk niet ... Ergens is hij net zo koppig en trots als ik ... zo vader, zo dochter he

Op het toneel ... in een wervelwind van licht
Ik smelt ... kopie van de zon schijnt me recht in mn gezicht
Elk decor verandert ...
Elk gordijn schuift dicht
En elke plank gaat harder nu het dichterbij me ligt

Elke plank gaat harder ... Ik merk dat ik alles geef als ik aan het werk ben ... en ik neem zoveel mogelijk diensten van collega's over om maar te kunnen laten zien wat ik kan !!! Waarom ik dit niet eerder heb laten zien ? Ik weet het niet ... ik denk dat ik dacht dat ze me toch niet zouden ontslaan ... Kinderlijke zelfverzekerdheid ... en nooit maar dan ook nooit meer ga ik waarschuwingen in de wind slaan ...

Ik ga ervoor ...

((duim voor me))