Oss.
Oss vanochtend. Zoals in zoveel steden en dorpen gaan de kinderen naar school. Druk, haast. Kinderen uit bed. Wassen, aankleden, nog snel even een boterham.
Mama veegt de chocoladepasta van een snoetje af. Papa maakt een grapje. Dat doet hij altijd. Iedere ochtend.
"Eten we vanavond pannekoeken?", vraagt de middelste.
-"Ja hoor, mama heeft ze al gekocht".
Verheugde koppies. Ze zijn dol op pannekoeken.
Bij het afscheid wordt gezwaaid. Allemaal nog een kus, en iedereen gaat z'n eigen weg. Zoals elke andere dag.
Ze hebben er zin in.
Maar dan slaat het noodlot toe.
Zomaar opeens. Voor vijf kleine kinderen en 1 volwassenen. Waarom dat gebeurt weet niemand.
Ook ik niet.
Het enige dat ik weet is dat het immens verdrietig is. Dat er ouders zijn met een leeg huis. Met lege kinderbedjes.
Zonder schaterlachjes om de rare grapjes van papa.
En morgenochtend die lege ontbijttafel.
Ik denk aan de twee gewonden ook.
En hoop vurig dat ze er morgen nog zijn. En overmorgen. En volgende week.
Hopelijk kunnen ze herstellen. Geestelijk en lichamelijk. Hoe moeilijk gaat dat zijn?
De treinmachinist. De hulpverleners. Omstanders, ooggetuigen. Hoe liggen zij in hun bed vannacht. Is het mogelijk voor hen om te slapen? Of zien ze alles voor zich? Steeds weer opnieuw.
Hoe pijnlijk moeten die beelden zijn?
Ik hoop dat ze steun vinden. Thuis. Bij hun eigen gezin.
Kunnen we trouwens de slachtoffers en nabestaanden de ruimte geven om te herstellen en rouwen?
Zonder vooroordelen en ongefundeerde conclusies? Niemand wil dat zoiets gebeurt. Een ongeluk was 't. Om wat voor reden dan ook.
Gooi niet nog meer shit op de bordjes van deze mensen. Die ligt namelijk al overvol.
Eerst het verdriet. En we laten de mensen die er verstand van hebben de conclusies trekken. Op basis van feiten en onderzoek.
En die vooroordelen? Die proppen we in de prullenbak!
kruidje, vrouw, 56 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende