over het algemeen

Ik kan nog steeds niet geloven dat het echt oké is als je dingen gewoon niet begrijpt. Ik heb overal mijn persoonlijke verklaringen voor. Stel dat ik daarmee op zou houden. Alles gewoon meningloos en verklaringloos observeren. Missschien doen dieren dat. Nee, dieren hebben zo hun eigen manier van verklaren denk ik.
Ik zou gewoon minder willen verlangen. Want er komt altijd een moment waarin ik weer terugverlang naar het moment waarin ik verlangde naar iets anders. Gek zo... maar waarom bestempel ik mezelf altijd als een gelukkig persoon en spoken er toch steeds vaker negatieve gedachtes in mijn hoofd. Toch vind ik nog steeds dat ik gelukkig ben. Dus ook als ik me niet goed voel. Hoe kan dat eigenlijk? Is er een momenteel geluk dat overlapt kan worden door een algemeen geluk? Zo voelt het wel een beetje. Wat ik nu ook heel erg heb is dat mijn hoofd en mijn buik niet meer door 1 deur kunnen. (figuurlijk)
Mijn hoofd is heel reeël en wil verdergaan, maar mijn buik wil blijven waar ik ben, en wat niet goed is maar voor lief nemen. Toch.... als het teveel wordt slaat mijn buik alarm. Waarschijnlijk omdat ik alleen maar naar mijn buik wil luisteren. Maar gevoel en ratio moeten hand in hand gaan voor een goede balans, dat weet iedereen. Voor die balans bevredigend is moet er nog veel worden ervaren.
Ik verlang altijd naar de leeftijd 30. Ik denk dat ik dan weer kan ademhalen als ik alles een beetje op een rijtje heb. Op mijn leeftijd nu heeft iedereen duizend irrelevante dingen aan zijn hoofd en eigenlijk is idereen wel een beetje zwaarmoedig. Wel op een oké manier zwaarmoedig, voor zover mogelijk, maar toch zwaarmoedig.
Het is de leeftijd dat je erachter komt dat je als nieuwe generatie op bepaalde vlakken verder ontwikkeld bent dan sommige mensen die 2 keer zo oud zijn als jij. Dat je je daar ineens bewust van wordt is ook gewoon iets absurds.
8 uur slaap na een dag van 16 uur is helemaal niet bevredigend. Hoe kan dat nou genoeg tijd zijn om alles te verwerken? Dat is natuurlijk ook niet zo. Overdag ben je ook constant bezig dingen te verwerken. Waarschijnlijk naarmate je ouder wordt steeds meer. Verwachtingen zijn ook al een verwerkingsproces dat voor de gebeurtenis begint. En opruimen bijvoorbeeld, en een hele duidelijke is dagdromen. 't is echt oppassen voor iedereen in deze tijd dat je niet overbelast wordt, op wat voor manier dan ook. Sommige mensen nemen helemaal geen tijd om bij te komen en om te luisteren naar hun lichaam, om te zorgen dat alles nog een beetje organisch verloopt. Misschien doe ik dat ook wel teveel hoor. Ik vertrouw me helemaal gek op de gang van het universum. Tot nu toe is dat best passief geweest voor mijn gevoel, maar als ik dan ga kijken wat ik allemaal al heb gedaan is het een ongeloofelijk rijk leven. Dus voelt het passief in de zin dat ik weinig buiten mezelf heb geleefd. Ik hoop dat ik vanaf 30 over mijn jeugd kan gaan schrijven. Lijkt me heerlijk en oneindig.