Over jongens, de buurjongen.
Eigenlijk zou ik mannen moeten schrijven, maar aangezien ik mij toch ook meer een 'meisje' dan een vrouw voel. Blijven het voor mij allemaal jongens.
Deze week schreef ik nog over mijn verbitterde liefdesleven. En mijn nul komma nul pogingen om met het andere geslacht te communiceren. Gister kreeg ik dus deze kans. Ik was bij mijn tante op bezoek en haar buurjongen vind mij al jaren leuk. We hebben elkaar alleen al jaren niet gezien, maar hij had mij wel op facebook gezocht en vraagt elke week naar mij (aan mijn tante). Dit is nou ook precies de reden waarom ik geen facebook heb, de laatste tijd hoor ik het vaker 'dat mensen mij zoeken'. Maar ik wil niet gevonden worden. Anyway, gister toen ik op bezoek was bij mijn tante kwam hij (ongevraagd) langs en begon honderd uit te praten. Het is een heel aardige jongen daar niet van en in een zekere weg voel ik mij ook zeer gevleid, maar het is absoluut niet mijn type en dat zal het ook nooit worden. Stom dat ik ben, kan ik natuurlijk geen 'nee' zeggen, wanneer hij om mijn nummer vraagt. Even denk ik er nog aan om het verkeerde telefoonnummer te geven, maar ik herstel mezelf (ik mag niet zo gemeen zijn). Ik bedoel, het zal wel meevallen toch? We kunnen wel wat vriendschapelijke appjes uitwisselen. Hij zal me heus niet gaan stalken.
Dezelfde avond (gister) krijg ik tot 2.00 in de nacht een shitload aan berichten. Of ik dit met hem wil doen, of ik dat met hem wil doen en allemaal onnodige details over weet ik veel wat. Wanneer ik zeg dat ik ga slapen, stuurt hij mij een halfuur later (stomme whatsapp met online zijn) 'Wel gaan slapen he, niet stiekem op je telefoon kijken'.
Dus. Nee sorry. Maar ik kon het gewoon niet meer. Ik wil absoluut no way geen contact.
En zo maakte ik dezelfde avond nog een einde aan het enige mannelijke contact (naast vrienden en familie) in mijn leven.
st-ar, vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende