over mama
Ff een toelichting over de gedichtjes die ik geplaatst heb.
Ik vanavond zag ik iemand nogal kwaad spreken over haar moeder en had zoiets, meid pas op met wat je zegt, het kan zo zijn dat het zo voorbij is, eerder dan je lief is.
Ik zal mijn verhaal vertellen:
Nu al weer 9 jaar sep 10 jaar geleden is mijn moeder overleden ik was toen pas 15 jaar.
Dus zo 13 jaar is mijn moeder naar de huisarts gegaan omdat haar menstuatie niet kwam en dat ze vage deukjes in haar borst had. Bij de huisarts gingen direct de alarmbellen rinkelen, en mn moeder moest naar het ziekenhuis voor allerlei onderzoeken, Uitslag en zit een tumor en ze moest geopereerd worden dan werd het op kweek gezet. weer uitslag het is aggeresief conclussie borstkanker en uitzaaien in haar baarmoeder.
Ze moest weer geopereerd worden, haar baarmoeder plus eierstokken moesten verwijderd worden en een en de tumor in haar borst moet eruit, maar haar borst werd bespaard.
In die tijd moest ik naar de camping van de beste vriendin van mn moeder de gehele zomer vakantie lang, dat is 9 weken ofzo?!?!
Goed een hele zware periode voor mn moeder vol met gemokuren en bestralingen. Ik zat zwaar in mn puberteit en was vooral opstandig en verdong de realitieit. Mama zou er wel weer bovenop komen want daar zijn immers ziekenhuizen voor en er nooit bij stil gestaan dat zij zou ovederlijden.
Heb heel veel ruzie's gehad en was vaak ook gewoon niet thuis sliep bij vrienden.
Mn moeder had het hier heel moeilijk mee. logisch natuurlijk!!!
3 jaar lang heeft mn moeder gevochten tegen de kanker, maar helaas, mocht niet zo zijn. De doktoren vonden het een wonder dat mijn moeder het zo lang heeft volgehouden. Echt een vechter was het.
De dag van overlijden zal ik nooit meer vergeten, ik was (wederom) bij vrienden hoop lol gelach enz, toen ging de telefoon vlak voor goede tijden en slechte tijden. Het was mn vader, mama is er niet meer.
Wat ik toen gedaan heb weet ik niet meer, want alles was zwart voor me ogen en heb alles uit mn handen laten vallen wat ik op dat moment in mijn handen had.
Taxi gebeld en die vrouw zag direct wat er aan de hand was en reed met volle vaart naar het ziekenhuis en hoefde niet eens te betalen. Stom dat zulke dingen bij blijven eigelijk.
Ik samen met mn broer en toen nog zijn vriendin kwamen binnen in het ziekenhuis en we hadden en gesprek met de arts.
Het was nog wachten op mn andere broer, tja die zat in de gokhal (hij is gokverslaafde) Hij kwam 3 kwartier eens aanlopen.
Dan de moeilijke keuze, wilde ik mama nog een keertje zien.
Ik had er zeker al een week niet gezien, een bewuste keuze omdat ze mij niet meer herkende, vanwege de morfine en de uitzaaien in haar hele lichaam. Ze leefde in een totaal andere wereld en in haar gedachte dacht ze, dat ze nog een peukie aan het roken was. Maar ze had helemaal geen sigaret in haar handen maar een rietje. Te erg om te zien. Ze vroeg ook aan me wie ben jij. Ben toen weg gelopen en toen de keuze gemaakt dit wil ik niet meer zien.
Toch maar de keuze gemaakt om mama nog een keertje te zien, jeetje wat lag ze er mooi bij! Ze sliep, teminste daar leek het op. Heel vredig en 'ontspannen'.
In deze tijd hebben we weinig tot eigelijk geen vrienden en familie meer gezien. Waarom heb werkelijk geen idee. Wat voelde ik me totaal alleen gelaten verschrikkelijk.
Op de crematie van me moeder was het een soort van familie reunie. Goh niet geweten dat we zoveel 'familie' en 'vrienden' hadden.
Het was ook gelijk de laatste keer dat ik ze gezien heb. op een tante na dan waar ik alleen nog maar contact mee heb.
Ook al is het bijna 10 jaar gelden heb soms van die momenten dat ik denk shit.
Vorig jaar mei getrouwd, zonder mama
We willen een kindje, zonder mama
Ga zo maar door.
Als ik dan soms zulke berichten lees van mensen die hun ouders totaal verrot schelden, dan heb ik zoiets koester ze, want voor je het weet zijn ze er niet meer!!!
Heb soms nog spijt dat ik voor bepaalde dingen geen sorry kan zeggen, en had haar nog zoveel willen vertellen. Maar ik weet toch dat ze me wel hoord en kijkt ze over mn schouder mee.
Maar had het haar graag levend willen vertellen.
Ik vanavond zag ik iemand nogal kwaad spreken over haar moeder en had zoiets, meid pas op met wat je zegt, het kan zo zijn dat het zo voorbij is, eerder dan je lief is.
Ik zal mijn verhaal vertellen:
Nu al weer 9 jaar sep 10 jaar geleden is mijn moeder overleden ik was toen pas 15 jaar.
Dus zo 13 jaar is mijn moeder naar de huisarts gegaan omdat haar menstuatie niet kwam en dat ze vage deukjes in haar borst had. Bij de huisarts gingen direct de alarmbellen rinkelen, en mn moeder moest naar het ziekenhuis voor allerlei onderzoeken, Uitslag en zit een tumor en ze moest geopereerd worden dan werd het op kweek gezet. weer uitslag het is aggeresief conclussie borstkanker en uitzaaien in haar baarmoeder.
Ze moest weer geopereerd worden, haar baarmoeder plus eierstokken moesten verwijderd worden en een en de tumor in haar borst moet eruit, maar haar borst werd bespaard.
In die tijd moest ik naar de camping van de beste vriendin van mn moeder de gehele zomer vakantie lang, dat is 9 weken ofzo?!?!
Goed een hele zware periode voor mn moeder vol met gemokuren en bestralingen. Ik zat zwaar in mn puberteit en was vooral opstandig en verdong de realitieit. Mama zou er wel weer bovenop komen want daar zijn immers ziekenhuizen voor en er nooit bij stil gestaan dat zij zou ovederlijden.
Heb heel veel ruzie's gehad en was vaak ook gewoon niet thuis sliep bij vrienden.
Mn moeder had het hier heel moeilijk mee. logisch natuurlijk!!!
3 jaar lang heeft mn moeder gevochten tegen de kanker, maar helaas, mocht niet zo zijn. De doktoren vonden het een wonder dat mijn moeder het zo lang heeft volgehouden. Echt een vechter was het.
De dag van overlijden zal ik nooit meer vergeten, ik was (wederom) bij vrienden hoop lol gelach enz, toen ging de telefoon vlak voor goede tijden en slechte tijden. Het was mn vader, mama is er niet meer.
Wat ik toen gedaan heb weet ik niet meer, want alles was zwart voor me ogen en heb alles uit mn handen laten vallen wat ik op dat moment in mijn handen had.
Taxi gebeld en die vrouw zag direct wat er aan de hand was en reed met volle vaart naar het ziekenhuis en hoefde niet eens te betalen. Stom dat zulke dingen bij blijven eigelijk.
Ik samen met mn broer en toen nog zijn vriendin kwamen binnen in het ziekenhuis en we hadden en gesprek met de arts.
Het was nog wachten op mn andere broer, tja die zat in de gokhal (hij is gokverslaafde) Hij kwam 3 kwartier eens aanlopen.
Dan de moeilijke keuze, wilde ik mama nog een keertje zien.
Ik had er zeker al een week niet gezien, een bewuste keuze omdat ze mij niet meer herkende, vanwege de morfine en de uitzaaien in haar hele lichaam. Ze leefde in een totaal andere wereld en in haar gedachte dacht ze, dat ze nog een peukie aan het roken was. Maar ze had helemaal geen sigaret in haar handen maar een rietje. Te erg om te zien. Ze vroeg ook aan me wie ben jij. Ben toen weg gelopen en toen de keuze gemaakt dit wil ik niet meer zien.
Toch maar de keuze gemaakt om mama nog een keertje te zien, jeetje wat lag ze er mooi bij! Ze sliep, teminste daar leek het op. Heel vredig en 'ontspannen'.
In deze tijd hebben we weinig tot eigelijk geen vrienden en familie meer gezien. Waarom heb werkelijk geen idee. Wat voelde ik me totaal alleen gelaten verschrikkelijk.
Op de crematie van me moeder was het een soort van familie reunie. Goh niet geweten dat we zoveel 'familie' en 'vrienden' hadden.
Het was ook gelijk de laatste keer dat ik ze gezien heb. op een tante na dan waar ik alleen nog maar contact mee heb.
Ook al is het bijna 10 jaar gelden heb soms van die momenten dat ik denk shit.
Vorig jaar mei getrouwd, zonder mama
We willen een kindje, zonder mama
Ga zo maar door.
Als ik dan soms zulke berichten lees van mensen die hun ouders totaal verrot schelden, dan heb ik zoiets koester ze, want voor je het weet zijn ze er niet meer!!!
Heb soms nog spijt dat ik voor bepaalde dingen geen sorry kan zeggen, en had haar nog zoveel willen vertellen. Maar ik weet toch dat ze me wel hoord en kijkt ze over mn schouder mee.
Maar had het haar graag levend willen vertellen.
23 feb 2007 - bewerkt op 23 feb 2007
- meld ongepast verhaal
-
Woman26
vrijdag 23 februari 2007 22:20
Het is niet niks meis. Ik kan zo weinig tegen je zeggen en ik weet ook niet wat ik moet zeggen....
. Via deze weg nogmaals een dikke knuffel, en vergeet niet; je kunt me altijd PB'en he....
*Knuff* -
ikke1981
vrijdag 23 februari 2007 22:21
wat je nu al zegt, zegt genoeg meid!
Je bent een lieverd
Knuff terug -
ML- (opgeheven op 16-8-2011)
vrijdag 23 februari 2007 22:45
Vreselijk.
Ik snap het ook niet waarom mensen zo lopen te klagen over hun ouders om zoiets onbelangrijks.
Ik ken ongeveer het zelfde gemis, dus ik weet hoe je je voelt.
Verder weet ik niets te zeggen, ik wil niets verkeerds zeggen namelijk. Maar ik wens je toch nog sterkte.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 04 apr 2007 1ste echo!! ( 2 )
- O 23 mrt 2007 oeffff ( 3 )
- O 12 mrt 2007 slaap maar ( 4 )
- O 08 mrt 2007 reacties! ( 2 )
- O 08 mrt 2007 onwerkelijk!!! Maar waar!!! ( 2 )
- O 03 mrt 2007 aftellen ( 2 )
- O 02 mrt 2007 hij is geweest!! ( 2 )
- O 01 mrt 2007 mannetje ziek ( 2 )
- O 27 feb 2007 ook de lijst ( 4 )
- O 26 feb 2007 he he eindelijk geweest! ( 3 )
- O 25 feb 2007 waarom?
- O 25 feb 2007 ooit eens misschien?!?! ( 2 )
- O 23 feb 2007 over mama ( 3 )
- O 23 feb 2007 Voor haar komen ze te laat ( 5 )
- O 23 feb 2007 Het is stil zonder jou mam ( 3 )