Nog even en mijn allerliefste meisje komt thuis. Vrijdag avond is ze er weer, eindelijk.
Ik heb haar 1,5 maand niet gezien. En ik mis haar vreselijk. Ze is een soort dagboekje
voor me. En dat sinds dit jaar pas eigenlijk. Ik kende dr al veel eerder, maar mijn vriendinnen
lieten me vallen. En haar vriendinnen haar. Zo groeide we naar elkaar toe, en voor ik het
wist kon ik het niet bedenken wat ik zonder haar moest. Ze staat altijd voor me klaar, en
dat heb ik nooit gehad bij mn andere vriendinnen. Tuurlijk, hun luisteren ook. Maar zij
weet precies wat ze moet doen als ik me rot voel. En ik bij haar. Ik kan niet wachten. Ze heeft
belooft metteen te bellen, en zaterdag avond langs te komen. Net vertelde ze dat op hyves.
Ik ben metteen helemaal gelukkig, en ben de hele dag vergeten. De hele dag heb ik in mn
bed gelegen, donuts & chocola gegeten, en naar de tv gekeken. Dramatisch gewoon, alweer gaat
er zo'n dag voorbij. Ik had naar Daphne kunnen gaan. Maar ik kan het niet aan om te horen
hoe gelukkig ze is met haar vriend. Vooral niet als ik vrijdag avond met hun 2tjes uitga, terwijl
ik word gekoppeld aan een freak. Ik vind t echt super leuk voor dr. Maar ik wil dr zelf niet meer
mee lastig gevallen worden. Klinkt heeeeeel egoistisch ik weet het. Maar ik ben nu al een jaar bezig
met het aanhoren daarvan,, op een gegeven moment houd het op. Ik ben dit allemaal alweer vergeten.
En heb weer wat erbij geleerd. Ik ben blij. Blij omdat ik iemand zoals haar heb. Waarom balen
dat niemand je wil en van je houd, als je er al twee heb? Ik hou echt van ze, en ik kan niet zonder
ze. En ik overleef het best zonder vriendje.