paar gedichtjes voor haar
TESTAMENT
zij waait weg
en stilte
stilte voert
de leegte mee
zelfs zand
is ooit vervlogen
zij gaat ook
door wind
verloren
met haar testament
AFSCHIJD
toe sluit de rits van 't zand
laten gaan moet ik je toch
voorgoed
maar nu het even kan
zeg me nog
wie boetseert de klei
wie kneedt vormen
uit voorbij
tot wat je bent
geweest
aan wie moet ik je laten
AAN DEN DOOD
Om te vergaan,
dood, maak mij zoet;
ik ben een lichaam zonder naam,
neem het, wanneer het moet;
die mij in u is voorgegaan
bezit mijn bloed
Dood, maak voor de aarde goed,
waarin zij ligt;
geef ons hetzelfde soortelijk gewicht,
opdat ik ben geboet,
en met haar stof in evenwicht
bij het opstaan;
wij waren samen één gedicht,
doe het om deze waan,
doe het met ogen dicht
LEVEN IS ALS SNEEUW
je kunt het niet bewaren.
Troost is dat je er was,
uren, maanden, jaren.'
slayer, man, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende