De tranen liepen over mijn moeders wangen en mijn pa zen ogen waren koud allemaal mensen stonden om me heen ik proefde hun tranen, warm en zout
ik kon me echt niet meer bewegen en praten lukte ook al niet ik wilde schreeuwen,huilen, gillen want iedereen had zo'n verdriet
een hele nacht heb ik daar gelegen in de kille duisternis en ik vroeg me al die tijd af is er nog iemand die me heeft gemist?
ik hoorde mensen praten en huilen het was muf en donker om me heen opeens drong de waarheid tot me door ze houden van me, ze houden echt van me
wat doe ik mezelf aan? verslaving van snijden, pillen, niks meer eten, bijna niks drinken het ergste: het verdriet van me moeder, me pa en vrienden, familie
Ga in therapie. Curium ofzo. Gesloten of open afdeling, hersenspoeling is soms goed. Serieus.
Maar echt, doe er wat mee. Je doet iedereen hier zoveel pijn mee, dingen die jij doet, denkt en wilt zijn onbegrijpelijk voor anderen. Ze willen je zien lachen, gelukkig zien.
ja, therapie is misschien toch het beste zorg dat je eruit komt probeer het niet alleen maar met andere want je beseft denk ik niet hoeveel mensen er van je houwen en je niet willen verliezen sterkte,
robbedoes.. als je problemen heb met wat hij schrijft LEES HET DAN NIET EN REAGEER DAN NIET!!!!!!!!!!!!!!!!!
ej istje... ik denk dat stoppen met al die tiefuszooi goed voor je zal zijn .. we hebben al een keer gepraat en ik hoop dat je dat gesprek nog weet .. .. je heb al genoeg mensen pijn gedaan
ga naar een psychiater, haal alles wat in je kan snijden of alles wat je dood kan maken uit het huis. En het belangrijkste: vraag om steun, van je vader je moeder, je vriendin, je vriendje, je famillie, of als je wilt, een dode oma, of opa, vriend of vriendin, famillielid. Alleen kom je hier niet doorheen, hoe sterk je ook denkt te zijn