Pesten.

Door het rtl-nieuws over de 20-jarige jongen die zelfmoord gepleegt had doordat hij zoveel gepest werd,
bracht kippenvel over mijn hele lijf en een brok in mijn keel. De jongen liet een briefje achter aan zijn ouders,
dat hij hoopt dat ze niet boos zullen zijn.. Ik vind het zo vreselijk om nieuws als dit te horen..
Vooral omdat ik vroeger ook jarenlang achter elkaar gepest ben geweest en vaak genoeg heb gedacht aan zelfmoord..


Het begon al vroeg, groep 1, er werd een stuk van mijn haar afgeknipt. Ik had altijd redelijk lang haar
en enorm veel pijpenkrulletjes vroeger. Dit viel blijkbaar niet in de smaak en er werd zo een hap uitgeknipt.
Ook werd ik al vroeg zomaar op de grond geduwt, vooral tijdens gym. Zelfs de leraar zette me aan de kant,
omdat dit kleine meisje toch nooit over die kast zou kunnen springen. En lachen dat ze dan deden..

Gelukkig had ik wel een groepje 'vriendinnen', maar die zouden het nooit voor me opnemen, hoe aardig
en wat voor een goede vriendin ik ook voor ze was. Eigenlijk was ik toch wel alleen.
Opnemen voor mezelf durfde ik ook nooit, omdat ik altijd nog even 10x harder de grond in geboort zou worden,
dus dan kon ik maar beter niks zeggen.

Het uitdagen en het uitlachen en uitschelden deden enorm veel pijn, dubbel zo erg dan het echte geweld..
Wat later op de basisschool had een meisje laarzen met een kleine naaldhak gekregen. Ik herrinner het me
nog als de dag van gister, dat ik net uitgerekend dát meisje met haar nieuwe schoenen in de weg stond,
en al gauw was mijn hele bovenbeen blauw van de trappen van haar hak.. Omdat ik gewoon in haar weg stond..

Ik werd ook jaren lang dik genoemd, terwijl ik álles behalve dik was.. Maar als het je zo ingepraat word, ga je het
geloven op die leeftijd. Ik besloot niks meer te eten, mijn moeder moest het naar binnen duwen, maar altijd zocht ik
een rede om er tussen uit te komen. Ik weet niet eens meer hoe dat gegaan was en hoe ik het in me hoofd heb kunnen
halen op die jonge leeftijd.. Het was zo ver gegaan, dat ik bijna in het ziekenhuis beland was hierdoor.

Ik turnde, en was behoorlijk goed. Als ze wisten dat ik een wedstrijd had, haalde ze me extra onderuit..
Even een keer 'per ongeluk' tegen mijn schenen aan schoppen, was normaal, "Ik stond vast weer in de weg",
dacht ik toen alleen maar.

Met de gymles was het ook een keer zo fout gelopen, dat ik alleen maar dacht "Ik moet weg..". De school grensde
in principe aan mijn straat. Ik rende huilend naar de kleedkamers, en ik hoor het ze nog roepen, "Daar gaat ze weer, schaap!".
Ik wilde me omkleden in het kleedlokaal, maar toen kwam mijn "vriendinnetje" naar me toe en uit angst rende ik naar
de wc, meteen erna hoorde ik een van de pestkoppen. Op een of andere manier rende ik weer uit het wc hokje en zocht ik een
manier om naar huis te rennen. De leraar kwam me ook achterna, stapvoets, terwijl ik rende voor mijn leven.
Ik was bang, boos, verdrietig, en alle opgekropte woede en angst kwam er uit. Ik was in totale paniek en rende naar huis.
Mijn moeder schrok zich natuurlijk wild en besloot me een week thuis te houden, de school belde pas een uur later op of ik
wel thuisgekomen was. Een goede begeleiding was er totaal niet!

Het terugkomen was nog vreselijker dan ooit. De vriendinnetjes waren er ook niet meer, die hadden de pestkoppen alweer
ingepraat dat ik niet spoorde en ze beter met hun konden omgaan. Het was inmiddels al halverwege groep 8, dus een andere
basisschool had geen nut meer.

Ook heb ik vaak gedacht om maar gewoon te stoppen. Van de hobbyclub had ik een scherp mesje, om zo dingen
uit te snijden en kaarten te kunnen maken, destijds mijn ding. Deze heeft vaak littekens gezet.. Ik kraste het wel
op mijn benen, omdat mijn moeder, zo slim, mijn armen in de gaten hield.

Door berichten dat mensen echt zelfmoord gepleegt hebben door pesten, word ik helemaal stil.
Dan pas besef ik dat het bij mij ook écht zo had kunnen aflopen, ookal is het al een aantal jaar geleden.

Gelukkig ben ik erg veel veranderd. Maar in nieuwe situaties voel ik me soms nog steeds het kleine meisje van toen..
Soms zie ik een van de meiden van toen nog, zelfs dan is de blik in hun ogen nog steeds zo fel als toen,
en dan voel ik me weer een tijdje klote. Ik baal ervan dat ik nooit naar een andere basisschool ben gestapt,
omdat ik dacht dat mijn 'vriendinnetjes' toen, de beste waren en ik wilde hun niet alleen laten. Ik hoopte elke dag weer
dat er iemand voor me op zou komen, maar helaas.

Zoals ik al zei, gelukkig ben ik erg veel veranderd en zien mensen me als een leuke en spontane meid, en schrikken ze
ervan als ik vertel dat ik gepest ben geweest, nooit vertel ik het hele verhaal, omdat ik niet wil dat mensen het zo zien,
ik wil de leuke en spontane meid blijven in hun ogen.
Hoe dan ook zal ik altijd bang blijven voor wat andere mensen van me zullen denken.

Afschuwelijk wat er met deze 20-jarige jongen gebeurd is..
Ondanks ik hem en zijn dierbaren niet ken, wens ik ze heel veel sterkte met het verlies..






ps. dit verhaal is bedoeld om mijn verhaal kwijt te kunnen, er gebeuren natuurlijk ergere dingen helaas..