Pffff .... ben blij dat het achter de rug is

Het is vandaag een dag na de operatie en ik voel me wel beter als de eerste operatie die ik had.
Ik was echt dood op van de zenuwen.... snachts kon ik niet slapen. Zo heb ik maar 1,5 uur geslapen... maar dacht ook van nou beter misschien als ik geen narcose krijg dan val ik zelf wel in slaap hi hi..
Ik moest daar lang wachten op die recovery ruimte.. vreselijk infuus in mijn hand gekregen, maar gelukkig mocht mijn moeder heel de tijd nog bij me blijven. Totdat die stugge dokter mij op kwam halen.... Hij ging het dit keer zelf doen... Zou hij beter in zijn werk zijn dan dat ie kan praten?? Laten we het hopen....

Ik moest op die tafel gaan liggen en ja hoor dat onzekere vrouwtje was er weer.... ze heeft wat met mij want ze liep heel lomp haast mijn infuus uit mijn hand... ze zag de draad niet.... oeh... want een dommerd-... maar ze was wel heel lief voor me... zelfde als vorige keer... Ja ik zou ook wel zenuwachtig zijn dat ik in iemand ging prikken of snijden...(daarom ook niet mijn beroep)
Ze zouden me een middeltje door het infuus geven waarvan ik rustig zou worden, maar ik zou niet gaan slapen zeiden ze.
De dokter moest heel hard handig nog even kijken waar ik die pijn had.... oeh wat een Lullo zeg he.
Ik kreeg een hele hete vloeistof naar binnen en een kapje op. En toen hoorde ik iemand zeggen hier heb je zuurstof lekker he... waarop ik nog net kon zeggen dat ik wel wat lekkerders kon verzinnen hi hi.. ik weer met mijn opmerkingen. Dat is het laatste wat ik me kon herinneren en ben toen toch in slaap gevallen. Want ik werd wakker gemaakt met de mededeling dat ze klaar waren. Oeh wat was dat lekker wakker worden zeg he.
Ik probeerde in mijn bedje weer gelijk mijn tenen te wiebelen, want dat kon ik vorige keer niet meer.... en ja hoor geen verlammingen gelukkig
want daar was ik bang voor.....
Ik moest nog een tijdje op de uitslaapkamer blijven en mocht daarna naar mijn moeder beneden in mijn eigen kamer.....
Toen me moeder mij met mijn bed uit de lift zag komen zag ze al aan mijn gezicht dat het beter was gegaan. Zag wel lijk bleek, maar de narcose zat er nog wel behoorlijk in.
Ik moest nog even een tijdje blijven, maar mocht naar huis zodra ik naar de toilet kon en kon lopen. En dus ging ik veel drinken zodat ik snel naar mijn vertrouwde bedje kon. Iedereen herkende me nog in het ziekenhuis.... was dat een goed of een slecht teken??......
Ik heb ze verteld dat ik niet Tot ziens ging zeggen, want wil liever niet weer terugkomen..... maar weet dat ik zeker nog wel een keer geopereerd moet worden.

Ik heb heerlijk geslapen, maar heb wel nog heel erg veel pijn..
mijn onderrug is bont en blauw..... heb nog steeds het gevoel dat die arts erop zit met zijn gewicht... hi hi...
Maar laten we maar hopen dat het allemaal snel wat beter gaat.... ik weet wel dat ik me beter voel dan de eerste operatie..

Dit is een bizar, maar leuk verhaal
komt het... Mijn kat was al 2,5 maand weg... Op een avond was hij niet meer thuis gekomen. We hadden overal gezocht, zelfs de hond....want hij kon de kat niet meer pesten. En nog iedere dag hadden we het idee dat we de kat hoorde.... maar helaas kwam maar niet terug. We hadden hem opgegeven als vermist, want hij kon teruggevonden worden dooor een chip in zijn nek. Maar we hadden de hoop al een beetje opgegeven... maar wel gehoopt op een wonder....
Gister nadat we uit het ziekenhuis van mij kwamen werd er gebeld door een kliniek.. een dierenkliniek wel te verstaan en melde ons dat de kat bij hun gebracht was die dag ervoor nadat ze aangereden was. Dus een gelukkie bij een ongelukkie.
Mijn moeder ging kijken helaas kon ik niet mee want was nog veel te zwak.
en mams kwam een paar uurtjes later thuis met de kat....MIJN KAT...
Hij ziet er heel verwaarloosd uit.... het was altijd een hele dikkerd met een hang buikje.....maar nu is ie helemaal ingevallen... vreselijk eng-...
Vroeger hoorde je plof als hij ergens vanaf sprong en nu helemaal niets.
Een heleboel wondjes overal.... maar nog steeds zo lief als dat ze was.
Gelukkig niet schuw geworden door al zijn gebeurtenissen. Wou dat katten konden praten...... dat ie kon vertellen wat hij allemaal had meegemaakt.
Ik kan nu wel uren naar hem kijken en aaien... ben zo blij dat ie weer terug is....
Wel geven we haar heel de dag door te eten, want ze moet snel weer de oude kat worden..... lekker dik met een hoog knuffelgehalte want nu ben ik echt bang dat ik haar pijn doet met oppakken ofzo.
Ik merk aan de kat dat hij wel weer blij is om thuis te zijn... lekker droog met lekkernijtjes en veel liefde van ons thuis...

Hoeveel levens hebben katten want deze heeft er werkelijk waar al minstens 5 verbruikt.....
Zie je wel dat wonderen bestaan-.... af en toe dan....

Veel liefs SheDevil....