Plankenkoorts voor zorgverleners

Mijn twijfelen aan mezelf en zelfverwijt hebben serieuze gevolgen voor het krijgen van hulp

Zo hoorde ik gisteren van de opticien dat mijn oogdruk wat hoog is

en ik had al langer last van mijn ogen, en het was allang sinds ik naar de opticien was geweest

Ik belde naar de huisarts net omdat ik niet weer naar de opticien wilde als ik geen bril ga kopen

moet nog checken of ik niet al recht heb op een nieuwe zo nodig.

Anyway.

Huisartsassistente vroeg me of ik een briefje had van de opticien, nee.

Angstrespons: oh jee ik doe iets niet goed. Ik had moeten wachten ik had een briefje moeten hebben.

Terwijl ik dat aan het kalmeren was zei de assistente gewoon rustig: oke dan belt de HA je straks terug dan spreken jullie en kan ik op basis daarvan een verwijzing maken. Had je pijn of waarom ging je naar de opticien?

GEEN PROBLEEM WAS ER DUS.


Maar ik was nog zenuwachtig en ik zei: "Nee niet echt pijn, ik ging naar de opticien omdat ik steeds meer last kreeg van mijn ogen, irritatie en ik was al langer dan 2 jaar niet geweest"


Ik hing op en dacht meteen.

JIJ MUTS.

JIJ HAD WEL PIJN.

ALS JE EEN BEETJE VOELT DAN VOEL JE DAT JE NU ZELFS PIJN HEBT.

Ik zei nee omdat ik weer niet tot iemands last wil zijn?!

Omdat ik al vond dat ik iemand meer werk aan het bezorgen ben.

Waarom maak ik mezelf altijd klein?!

BIG DEAL.

Er zijn zulke rotpatienten, zulke rotmensen. Die ECHT een last zijn. Die zorgverleners de huid volschelden. Die meer verwachten en zich entitled voelen tot de gekste shit.

Ik vraag gewoon hulp om legit redenen.

Mijn vriend heeft al vaker gezegd dat ik meer een last ben als ik niet zeker van mijn zaak ben, als ik niet zorgverleners de volledige info geef om mij te helpen.

Ik verdien hulp.
20 jan 2022 - bewerkt op 20 jan 2022 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van knowthyself
knowthyself, vrouw, 30 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende