Poef, beslissing

Okeeee, even schrijven om een leger hoofd te creëren zodat die ruimte gevuld kan worden met school.

Ontwikkeling afgelopen week: ik ga voor mijn propedeuse de komende twee maanden, om daarna te stoppen met deze opleiding. Waarom? Omdat ik dood wilde het afgelopen half jaar. Blijkbaar niet echt zo graag, want ik leef nog, maar ik ben zeker wel van mezelf geschrokken. Ik moet plezier halen uit het leven, waarom doe ik dan niet een opleiding waar ik plezier uit haal? Uit angst. En nu ik me daar bewust van geworden ben, ga ik doen wat ik graag zou willen doen als ik die angst negeer. Doen wat ik leuk vind.

Vorige week werd ik op deze angst gewezen door een mooi persoon, toen begon het al te prikkelen. Ook door zijn eigen verhaal, die me enigszins inspireerde. Daarna had ik een onwijs leuk weekend vol toneel, dat ook iets in me losmaakte. Uiteindelijk was het afgelopen maandag na therapie dat ik de hele dag moest huilen, omdat ik besefte dat ik uit angst handel. Al tijden heb ik het gevoel dat ik aan de zijlijn zit en niet echt leef, maar als je bang bent om te leven dan leef je ook niet. Ik durfde niet echt voor iets te staan, ik durfde er niet te zijn en te leven. Ja, dan wil je ook niet meer nee. Ik deed maar wat van me verwacht werd, wel zo makkelijk.
Die maandag liep ik 's middags naar de badkamer om m'n make-up eraf te halen en ik zakte van de pijn en de tranen in elkaar. Zo heb ik een hele tijd jankend op de badkamervloer gezeten, tot mijn vader naar boven kwam die onhandig vroeg wat er was en ergens ook een lichtelijk (volledig onterecht) verwijt maakte naar mijn therapeute. Ik was leeg. Ergens in de namiddag begon ik te bedenken wat ik dan zou willen, als ik niet bang was en toen kwam het in me op: stoppen met deze opleiding. De volgende dag zat ik in mijn werkgroep en vroeg ik of het zo bleef, deze opleiding. Gaat het alleen maar om onderzoek? "Nou ja, dat is universiteit, je wordt opgeleid tot onderzoeker/wetenschapper." Een tijdje met mijn werkgroepdocente gepraat en zij stelde een andere opleiding voor op hbo-niveau. Eenmaal thuis heb ik dat gezegd en BAM! Bom ontploft. Ouders laaiend, ik boven weer twee uur gehuild op bed. Daarna moeders boven, nul begrip. Nu praat m'n moeder wel weer tegen me, alleen m'n vader niet echt. Gister kwamen er tijdens het eten frustraties uit. Allemaal ergernissen over mij die niets te maken hebben met mijn studie. Voor mij een teken dat ik het huis uit moet, maar dat heb ik maar niet hardop gezegd op dat moment anders was paps sowieso weer het huis uit gestormd.

Waar mijn ouders het zien als een hele grote fout omdat ze bang zijn, zien ik en velen in mijn omgeving het als een hele goede en dappere stap. Hoe ik het nu voor me zie, is dat ik straks op de hogeschool in Utrecht mijn ogenschijnlijke droomstudie ga studeren. Ik heb wellicht al een kamer in het huis bij een ex-collega van me, superleuke meid. Dat maakt het makkelijker want dan trek ik de pleister in een keer eraf. Dit moet gebeuren, zo zie ik het. Voor mij voelt het als een opluchting en natuurlijk, ergens ben ik doodsbang dat dit weer een enthousiaste vlaag van mij is en dat ik het eigenlijk niet wil, maar op dit moment voelt het alsof alles eindelijk op z'n plek valt. En daar ga ik vanuit. Ik wil gewoon niet verder met deze school, ik wil plezier halen uit het leven. Ik wil het leven leuk maken, want dat gaat niet vanzelf. Grappig, want vorige week woensdag zat ik nog zwaar in mijn hoofd moeilijk te doen en mijn allerleukste collega (oke, baas ^^) zei me dat ik niet zo moeilijk moest doen. Hij liet me weer inzien dat het leven wel leuk kan zijn, maar dat je dat wel zelf moet doen. En ik zei nog vol ongeloof tegen hem dat ik niet snapte dat je opeens een gevoel kan hebben en dat dan weten en daarnaar handelen. En dat is grappig, want nu heb ik het zelf meegemaakt. Voelen wat niet klopt en daarnaar handelen. Gewoon doen en durven. Ik zie wel waar het toe leidt, misschien is het een verkeerde keuze maar ik geloof ook dat je uiteindelijk komt waar je moet/hoort te zijn. Als je maar doet wat je leuk vindt inderdaad. Dus daar ga ik voor. En iedereen zegt dat het geen donder uitmaakt wat voor papiertje je hebt (of je moet echt zo'n gerichte opleiding doen als geneeskunde, of iets met rechten ofzo), maar dat het er puur om gaat dat je een papiertje hebt. Dus ja, waarom dan niet die weg naar dat papiertje zo leuk mogelijk maken? Precies.

Ik ben gek op mijn ouders, maar zij laten me wel zien dat het leven in angst zeker niet gelukkig maakt. En dat heb ik nu zelf ook ervaren. Zij zien alles zwart, maken zich zorgen om dingen die er nog niet zijn en proberen hier al uit te handelen. Het heeft er absoluut voor gezorgd dat ik een verantwoordelijkheidsgevoel heb en wel goed nadenk voor ik iets doe -ook al zien zij dit niet zo-, maar gevoel zegt meer dan zij vinden. Zij vinden dat ik nog wel twee jaar door kan, dan nog maar twee jaar ongelukkig. Is letterlijk wat mijn moeder me zei. We hebben een andere belevingswereld, dat is duidelijk. En dat geeft niet, want zij denken vanuit hun generatie en zij hebben nu eenmaal heel veel zorgen gehad altijd dus ja, ik snap het. Ik laat het me alleen niet meer tegenhouden, nu ik bij andere mensen de kracht en inspiratie heb gevonden om te leven zoals het ook kan. Ik moet niet de zorgen van mijn ouders overnemen, want dat zijn mijn zorgen niet. Heel cru gezegd. Zij leven voor hun kinderen, maar ik moet niet voor mijn ouders leven en dat is wel wat ik altijd heb gedaan. Wel met af en toe een sprong naast de weg, maar toch altijd het pad blijven volgen. Daar is het nu klaar mee, ik voel me er nu klaar voor. Ik denk te weten wat ik wil en daar wil ik voor gaan. Eng? Ja, doodeng. Toegeven aan mijn ouders? Nee, niet meer. Gelukkig heb ik nu ook andere mensen om me heen die me in dit proces kunnen steunen, anders was ik waarschijnlijk weer gaan liggen en had ik mijn mond gehouden. Nu sta ik op, met positieve energie achter en naast me. Pap en mam, ik houd zielsveel van jullie en het spijt me dat jullie je zo'n zorgen maken. Houd vol, dan laat ik zien dat die zorgen niet nodig waren geweest. Houd vol, dan komt het goed. (Kon ik die zorgen nu maar wegnemen, maar de enige manier om dat te doen is om mezelf diep ongelukkig te maken en dat heb ik er niet meer voor over. Ook omdat ik ervan overtuigd ben dat jullie dit uiteindelijk meer verdriet zou doen dan de actie die ik nu onderneem)

Altijd had ik ontzag voor mensen die een leuke, creatieve opleiding deden. Zij wel.. Maar waarom benijden als je zelf ook die mogelijkheid hebt? Het heeft me tijd gekost, maar nu geloof ik dat ik dat ook kan. Al een tijd heb ik het gevoel dat ik te laat ben voor alles, dat gevoel -weet ik nu- komt voort uit het feit dat ik al een studie had gekozen; ik kon niet meer zo'n leuke opleiding doen. Hallo, ik ben pas 20: DOEN DUS!

Stop dreaming of life, start living your dream.

Zo, dat is er een beetje uit. Nu dan eindelijk aan mijn essay want ik wil toch wel mijn propedeuse halen!