Poep

Eerst zouden we met zn vijfen naar londen gaan, twee vriendinnen en twee vrienden zouden met me mee gaan dus. De twee vriendinnen konden niet, we bleven met zn drieën over. Ik met twee vrienden. Vandaag belde een van die vrienden op, hij was al een tijdje ziek. Vandaag had hij te horen gekregen dat hij pfeiffer heeft en een afwijking aan zn lever, wat ook van de antibiotica kon komen. Hij kreeg een negatief reisadvies van zn arts en ik vind ook dat hij zeker moet rusten. Hij gaat dus niet mee. Grote heisa en alles. Andere vriend.had geen annuleringsverzekering en zou dan 100 euro kwijt zijn aan niets. Dus we moesten iemand vinden die zo gek was om op t laatste moment mee te gaan, iedereen vond t te duur etc. Uiteindelijk is t mn broer geworden. Hij had t geld ook niet, mn ouders schieten voor.

Het was hel vanavond. Het was niet normaal en onbeschrijfbaar. Mn pa was bloedchagrijnig, reageerde dat af op ons, vooral mn moeder, mn mams kon dat niet hebben naast de stress van het moment (mn moeder maakt zich altijd drukker dan nodig maar oké. Die barstte in tranen uit door alles. Daarop werd mn pa weer laaiend en ging weg. Mn moeder zakte in. Ik heb haar wel eens zien huilen maar meestal houdt ze zich groot, nu kon ze dat niet meer. Het was echt verschrikkelijk hartverscheurend om te zien. Het deed pijn. En t stomme was, dat alles was omdat ze zo graag wil dat ik naar londen ga. Omdat ze t me gunt en ze is ervan overtuigd dat ik t nodig heb. Maar londen kon me 10000x gestolen worden. Je moeder zo zien huilen is verschrikkelijk. Uiteindelijk is t goed gekomen. En nouja, verder was t gewoon hel.

Maar t is uiteindelijk goed gekomen en nu heb ik er dus geen zin meer in. Ik voel me verschrikkelijk. En ookal betaal ik de hele reis en alles zelf, ik voel me alsnog veel te verwend omdat ik die mogelijkheid heb en ik voel me kut omdat het zo is gegaan vanavond, veel te veel ophef over iets wat niet wegloopt en waar ik heus nog een keer naartoe kan gaan en omdat ik mn moeder achter niet laten terwijl ze er zo duidelijk doorheen zit. Mn pa is gestopt met roken en is daardoor vooral heel fel tegen mn moeder maar mn moeder kan dat niet.hebben, die is daar veel te lief voor. En t was gewoon zo raar allemaal vanavond. Verschrikkelijk. Mn pa is heel erg met zichzelf bezig, logisch, maar t moet niet ten koste van mam gaan. Ik wil het liefst alleen met haar weg. Haar even verwennen.. Man, ik baal.

En ik heb zo'n idee in mn hoofd dat t de bedoeling is dat we niet gaan maar.daar gaan we nu tegenin. Ik ben bang dat papa en mama nu allebei hun kinderen kwijt gaan raken. Als ik alleen ging,.zou t er 1tje zijn, alletwee is dubbel zo erg. Nouja, laten we maar hopen dat t gewoon weer een rare angst is van mij en niet meer dan dat. Maar mocht t toch zo zijn; vertel mn ouders dan alsjeblieft dat ik, en mn broer ook zeker weten, zielsveel van ze hou en dat ik ervan overtuigd ben dat er een prachtig tweede leven bestaat. Dat we dus vrede zullen hebben en altijd bij ze zullen zijn, al moeten ze ons wel zoveel mogelijk loslaten. We zullen er voor ze zijn zodra ze ons nodig hebben. Geen verdriet, we zullen gelukkig zijn, dat weet ik zeker. En ik hoop dat zij dan ook gelukkig verder kunnen leven en vrede zullen vinden in t leven. Als ze maar onthouden dat we altijd zielsveel van ze zullen houden en dat we bij ze zullen zijn, om ze te verwarmen en te beschermen. En ook opa en oma en Jamilla en eigenlijk al mn vrienden en familie.

Zo, dat moet er toch even uit voor t geval dat er iets gebeurt. Je weet maar nooit.
Nu slapen, ben kapot.