Ravijn
Eindeloze diepte, omlaag gevallen door de bodem heen
Wanden stijl omhoog, ‘t lijkt op puin. Te hoog
om overheen te kijken.
Waar het tandengeknars is en geween
Eindeloze diepte, iets is dood van binnen
Geloof hoop en liefde, geeft nooit op, wie durft
het nog te zeggen?
Geven, geven, al maar geven, om het niets te winnen
Eindeloze diepte, het maakte me gek
De stilte, niets te zeggen, wie is zo sterk
Om dat zo vol te kunnen houden?
Over, uit, nee , doet me niets, ik hou m’n bek
Eindeloze diepte. Kijk erin, het is een en al zwart
Koud, kil bevroren gevoelens
Die eens leefden met volle kracht
Ik kijk ernaar. ‘k voel me verward
Eindeloze diepte, van Zijn genade, het Woord ons gegeven
van Gods grote almacht wil ik roemen
met zuivere klanken, maar ze komen niet naar boven
nooit zal ik meer volop kunnen leven
Eindeloze diepte. Nog donkerder dan gesloten ogen
Tastend pogend een weg te vinden
Omhoog uit dit godvergeten oord
Alle woorden, alleen maar gelogen?
Eindeloze diepte, wie kan die overwinnen?
Ik niet. ‘k zeg het maar eerlijk,
Wanhopig pogend te blijven vechten
Totaal verworden tot niets, Jezus, mag ik nu naar binnen?
slayer, man, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende