Relatiegebabbel

Sowieso hè? Wat gebeurt er met mensen die wat ouder worden? En met name met echtparen?
Ik zie regelmatig exemplaren die mijn stelling 'Nooit trouwen' alleen maar bevestigen.
Koppels die 40 jaar bij elkaar zijn ,gaan zelfs een beetje op elkaar lijken! Is dat niet eng?
Vaak dragen ze dezelfde kleur jas (Beige!) en dezelfde stevige (eveneens beige) wandelschoenen.
Nu ik er over nadenk, daar houden de overeenkomsten eigenlijk mee op.
Want waar de vrouw nog fit en vief oogt, sjokt de man letterlijk een paar passen achter zijn eega aan.
Met de rug wat krom. Gebukt onder zoveel jaren huwelijk met dezelfde vrouw.

Ze zijn gepensioneerd, dus hebben alle tijd om er op uit te gaan.
's Morgens pakt moeder de vrouw wat boterhammen en flesjes water in en daar gaan ze.
Allebei in korte broek, waarbij bij haar gebruinde beentjes onder uitsteken (zonnebankje) en bij hem melkwitte.
En grijze sokken. Gekocht en neergelegd door zijn vrouw. Samen met de andere kledingstukken waarvan zij wenselijk achtte dat hij die zou dragen. Vroeger heeft hij zich tegen deze betutteling verzet, maar dat doet-ie al jaren niet meer. Het is net zoiets al duwen tegen een betonnen muur. Trekken aan een dode olifant.
Bijna onmerkbaar trekt hij bij deze conclusie zijn schouders op.

Zij rijdt kwiek voorop. Neus in de wind en een blik van ; Ha, gezellig!
Hij peddelt voort met een uitdruking van ; waar heb ik dit in Godsnaam aan verdiend?
Wat zijn vrouw tegen hem roept, dat hoort hij niet.
Hij denk aan de dubbeldikke zaterdagkrant die thuis nog ongelezen op tafel ligt.
En aan het drinken van een kopje koffie terwijl hun kanariepietje een vrolijk deuntje kwinkeleert.
Hij zou durven zweren dat dat diertje hem beter begrijpt dan zijn vrouw.
Een diepe zucht ontsnapt hem. Hij voelt es voorzichtig aan de portemonnee in zijn broekzak.
Want zo'n fietstochtje eindigt maar al te vaak in zo'n dure strandtent..

Zo nu ook weer. Voordat hij iets kan zeggen tegen het vriendelijke meisje dat de bestelling op komt nemen,
heeft zijn echtgenote al twee thee besteld. Muntthee. Want dat is goed voor zijn maag. Zegt zij.
Ze las het laatst in de Libelle, en dan is het zo.
Hij verzwijgt maar dat zijn darmen er de vorige keer anders twee dagen van streek van waren.
Maar toen had hij ook per ongeluk die halve brandnetelstruik die er in dreef naar binnen gekregen.
Dus misschien lag dat daar wel aan..
Nu nipt hij er zorgvuldig van. En gooit dat, in zijn ogen onkruid, stiekem achter de geraniums.

Na het afrekenen, waarbij vrouwlief ongeduldig het pinpasje uit zijn handen trekt omdat hij te lang na moest denken over zijn pincode, vertrekken ze weer.
Hij met de pest in z'n lijf, want 7 euro voor twee kopjes vieze thee!
Daar kon hij thuis een paar potten Sterremuntthee van zetten. Veel smakelijker ook.
Zij gaat weer voorop. Nog steeds fruitig. Borstjes pront vooruit. Ze is nog best trots op zichzelf, ook al is niet alles meer helemaal puur natuur.
Straks gaat ze lekker even internetshoppen bij de Wehkamp terwijl haar man de heg bij snoeit.
Heerlijk, gepensioneerd zijn!

En zo gebeurt het ook. Tijdens het knippen vraagt de man zich af waar het fout is gegaan.
Waarschijnlijk al op het moment dat zij na drie maanden verkering besloot dat hij geen witte sokken meer mocht dragen. En hem bovendien naar de kapper stuurde voor een ander kapsel.
Hij zucht maar weer 'ns. Dat doet hij vaak tegenwoordig.
Op de achtergrond moppert zijn eega omdat hij door het piekeren de draad van de elektronische heggenschaar heeft doorgeknipt.
Was ze met seks maar net zo scheutig als met woorden..
Na dat witte sokken incident had ik de benen moeten nemen, beseft hij opeens.
Maar nu? Nee, nu niet meer. Nu is het 'tot de dood ons scheidt'.
Zijn rug staat bij die gedachte nog krommer dan een paar uur geleden.
De stakker.

En dan te bedenken dat relaties vaak zo rooskleurig en spannend beginnen.
Ik bedoel, we kennen allemaal dat moment wel dat je telefoon piept. Een sms-je! (Sorry, ik ben het Sms tijdperk nooit ontgroeid).
Met een snoekduik spring je bovenop je mobieltje. Je kijkt. Het is van Hem. Of haar natuurlijk. Rode koontjes en je hartslag in de tweede versnelling.
Hij (of zij) heeft je een berichtje gestuurd.
Zomaar uit zichzelf! Hoe lief is dat?
Geen denken aan dat je die woorden wist.
Zelfs al zouden het de waterstanden zijn..

In het begin zat ik bij de bushalte alle berichtjes terug te lezen.
Vooral bij die waar lieve woordjes in stonden bleef ik dan even 'hangen'.
Dat waren er in het begin nog niet zoveel, dus werden ze door mij zwaar gekoesterd.
Ach ja. Die eerste verliefdheid.
Nachtelijke gesprekken met een roze bril op en de schok als je mobiel vermeldt dat je inbox vol zit. Je moet berichtjes wissen.
Een van de zwaarste keuzes ooit.

Voorheen las ik graag romannetjes.
Je kent het wel ;die boekjes waarin de mannen altijd stoere ridders zijn en de vrouwen rijke, verwende nesten.
Eerst haten ze elkaar, maar uiteindelijk werpt zij zich toch tegen zijn bruingebronsde, getrainde borst en kust zij zijn vierkante kin. Daarna bedrijven ze de liefde totdat zij vuurwerk ziet en bijna uit elkaar spat.
Echt. Zo ging dat blijkbaar vroeger.
Goh wat had ik graag in die tijd geleefd..
Alhoewel..uit elkaar spatten?
Doe maar niet. Geeft zo'n rommel.