Retetrots.

Vandaag was de eerste dag dat ik het ochtendritueel met de kinderen in mijn eentje deed. Mijn vriend heeft drie zoons en hij is vandaag begonnen met zijn nieuwe baan. Dit betekent dat hij om half zeven de deur uit gaat. Om de oudste twee maakte ik me geen zorgen, die gaan wel gewoon naar school en zijn hooguit lichtelijk puberaal.
De jongste daarentegen, heeft Autisme Spectrum Stoornis en een separatie angststoornis. We hebben een geweldige band samen, maar vanochtend was toch wel even spannend. Hij is namelijk bijna twee jaar niet naar school geweest en gaat pas sinds de zomervakantie weer. In het begin moest of zijn vader of zijn moeder aanwezig zijn in de klas, daarna in de aula, toen alleen van het begin 's ochtends tot de kleine pauze, en vanaf de herfstvakantie kunnen ze gewoon naar huis. Hij zegt nu ook gedag op het schoolplein en loopt dan met de juf mee naar binnen. (De juffen halen ze buiten op).
Vanochtend was toch wel even andere koek. We hadden gisteravond al gezegd tegen elkaar dat we het samen écht wel aan konden, maar je weet nooit hoe zijn koppie in de ochtend is. Of überhaupt over vijf minuten..
We fietsten samen naar zijn school. Meestal gaat hij met het OV met zijn moeder of brengt mijn vriend hem met de auto, dus dat was al anders. Gelukkig ging alles heel goed en was hij erg vrolijk onderweg.

Eenmaal op het schoolplein waren we wel aan de vroege kant, dus hij wilde nog even schommelen. Hij was zo relax, zó vrij. Na een paar minuten kwam er een ander kindje, die ook graag wilde schommelen. Hij vond het best en we gingen aan de picknicktafel op het schoolplein zitten. Hij werd stiller en kwam tegen me aanhangen. Het moment van de waarheid kwam wel heel dichtbij, de juf van een andere klas stond al op het schoolplein. Hoewel ik ook rete nerveus was, lukte me het om positief te blijven voor hem. "Je kan dit, kijk hoe ver je al bent gekomen."
Toen kwam de juf naar buiten. Ik stond op en we liepen rustig naar de juf. Er kwamen nog wat kindjes uit zijn klas aanlopen en de juf zei dat ze naar binnen gingen. Hij gaf me nog een snelle knuffel en ging mee met de juf. "Tot woensdag!" riep hij nog. "Tot woensdag, kanjer!" Ik draaide me om om naar mijn fiets te lopen en herinnerde wat mijn vriend altijd zegt: "Het moeilijkste is om niet achterom te kijken." Ik pakte snel mijn fiets en reed weg. 200 meter later stopte ik op de brug aan de rand van het park en begon te huilen. Grotendeels ontlading, deels omdat ik zo trots was op die kleine aap. Hij komt er wel, hij komt er echt wel.