Retour
Schrijven. Zonder woorden. Lastig.
Grappig, ironisch eerder.
Hoe het zich herhaalt.
En ik was blind.
Tot vandaag.
Hard besef.
Woede, verdriet.
Leuk is het niet.
Een jaar heb ik mezelf gegeven.
Althans, een deel.
Veel.
Heen en weer.
Afwisselend was het wel.
Geen idee hoe jij het ziet.
Maar leuk is het niet.
Schreeuwen van wanhoop.
Frustratie.
Onmacht, onbegrip.
Ik drink mijn water.
Troost voor geen tranen.
Er ligt een steen voor het vergiet.
Nee, leuk is het niet.
Mijn eigen schuld.
Wellicht.
Investeren in tweedehands.
Idealen in mijn hart.
Het hoofd weet.
Pijn ligt in het verschiet
Echt, leuk is het niet.
Daar zit ik dan.
Met een steen in mijn maag.
Niet wetend wat ik moet typen, behalve vluchtige woorden. Ik zie in dat de geschiedenis zich herhaalt en ga stuk. Ik zeg hem officieel gedag vandaag, behoud de afstand dit keer. Nee, ik kom niet opdagen, je zoekt het maar even uit. Ik ben er klaar mee.
Tranen komen niet, eerder woede. Te boos om te huilen. Boos op wie of wat? De situatie, mezelf, hem, alles even. Het is oke, ik zie het in en dat is goed. Ergens is het haast opluchtend want het is me nu duidelijk en dat is veel waard. De hoop is de deur uit, nu echt. En ja, we moeten elkaar nog gaan zien en spreken, samenwerken zelfs. Ik kan me het hier niet goed voorstellen zonder hem, misschien hoeft dat ook niet volledig maar dit keer bewaar ik wel de afstand. Vrienden zijn we dan ook niet meer. Bekenden wordt het dan. Voorlopig even niks, geen contact als het nodig is. Het is klaar. Adem uit. Hij gaat terug naar de tweedehandswinkel, ik kwam erachter dat ie niet van mij is. Opnieuw.
Damn, vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende