Roep ik dat bewust op??

Gister een heel verhaal over echte vrienden, wat kon ik van ze verwachten?
Nou nog die dag wist ik wat ik kon verwachten ... helemaal niets..
Ik voelde me werkelijk waar zo ellendig dat ik een van mijn beste vrienden op belde. ( 1tje woont ver weg en 1 hier in mijn buurt) Ik wilde graag even praten over dingen die nergens over gaan. even mijn zinnen verzetten naar iets leuks. Ik had zo´n behoefte om een arm om me heen een veilig gevoel dat het allemaal wel goedkomt. Dat het allemaal wel weer beter zal gaan. Ik belde dus mijn vriend van hier in de buurt. En gaf aan dat ik hem nodig had..... en geloof me ik vraag het niet snel......

Hij kon er niet voor mij zijn. Hij kan op dit moment zijn gevoel niet tonen en dit heeft te maken met zijn cultuur zei hij. Ten eerste praat hij nooit over zijn dingen en ook niet over zijn gevoel..... Juist bij mij wel, zonder dat hij mij verteld wat er aan de hand is weet ik wat er is. Daar word hij bang van en laat hij helemaal niets horen... en dan ga ik me zo zorgen maken.
Zo gevoelloos hoe hij gister aan de telefoon was zo kon ik hem niet. Het deed me nog veel meer verdriet als dat ik al had. Ik dacht echt dat hij er was voor me... dat hij die veilige vleugels om me heen kon slaan. me even niet alleen voelde. Hij houd heel veel van me zij hij, en als er echt wat ergs zou zijn zou hij er wel zijn... ik zei dat het dan wel eens te laat kon zijn. Sloeg nergens op vond hij. Ik wilde me sterk houden maar lukte me niet en er rolde dikke tranen over mijn gezicht. Dit was heel erg confronterend voor hem en kreeg daardoor een schuldgevoel.... waarom?? was zeker niet mijn bedoeling en waarom een schuldgevoel?? Wil hij er niet zijn of kan hij er niet zijn?? Zijn woorden deden hem stuk voor stuk tegenspreken. Wat mij nog verdrietiger maakte.. Hij dacht dat ik boos was... nee, ben ik niet.. ik was teleursteld in de zoveelste persoon. Ik wou dat ik boos kon zijn, want dan geef je het een plekje.. maar ik kon niet boos zijn op hem... waarop het feit dat hij geen gevoel had of het feit dat hij er niet kon zijn??
ik wil er zijn voor hem om te om zijn gevoel te gaan laten zien, want echt eens barst de bom en dan is het niet goed..
Hij had een wisselgesprek en ik bleef even wachten, denk gewoon dat het even een uitvlucht was .... een vlucht weer naar het vertrouwde. dus niet te veel loslaten... de lijn was dood en ik brak in tranen uit...
De verbinding werd verbroken na een tijdje... door mij denk ik, ik heb geen idee... het werd me te veel... Ik stuurde hem een smsje.. om te zeggen dat hij moet weten dat ik om hem geef gewoon hoe hij is... en had wel verwacht dat hij me terug zou bellen ofzo. of op z´n minst een berichtje van je hoort me nog wel eens...

heb gister een soort van een brief naar hem geschreven... Nee niet voor hem, maar voor mezelf..... ik wilde hem nog zoveel zeggen waar ik de kans niet voor kreeg. dat ik voor het slapen gaan echt mijn hoofd moest legen in de vorm of ik het aan hem had gestuurd. Wat ik ermee ga doen?? nog geen idee... hem het ooit laten lezen ik heb geen idee denk niet dat hij tegen zoveel gevoel en emotie kan.

Vandaag hem geprobeerd te bellen gewoon omdat het in mijn hoofd blijft spoken.. ik wil dat hij er voor me is en ik voor hem. Want daar ben je toch vrienden voor of zie ik dat verkeerd??

Mis hem nu al..... ik kan hem niet bereiken..... dat vreet gewoon aan me...
maar ja hij wilt niet mijn vriendschap ontvangen nu....
Zo weet ik nu dat als ik me rot voel ik niet op veel mensen kan rekenen.

Alleen mijn verre vriend nog, maar is anders hoor..... hij kan me zeker wel een beetje opvrolijken, maar een vleugeltje om me heen is toch wel heel wat anders..... en dat is wat ik nu zo mis......
maar via deze weg wil ik zeggen lieverd Jou wil ik zeker nooit kwijt.....