Rood of groen.
Ik sta bij een zebrapad. Het voetgangerslicht staat op rood.
Meestal is rood een waarschuwing voor iets onveiligs. Maar ik voel me er fijn bij.
Ik hoef niets te doen. Niet naar de overkant. Want de weg daarheen is eng.
Ook al vertellen er nog zoveel mensen dat het prachtig is, daar aan de andere kant van de weg.
Mooie gebouwen, vol nog mooiere beloftes. Maar ik zie alleen dreigende, zwarte kolossen.
Waarom zou ik hier dan weggaan, van deze plek waar het gras groen is?
Dit stille plekje waar ik zo vrij ben?
Het verkeerslicht gaat op groen. Als vanzelfsprekend begint iedereen te lopen.
Behalve ik. Ook al zorgt de kracht van de meute dat ik bijna meegesleurd wordt.
Ik verzet me. Eigenlijk valt het bijna niemand op. Teveel haast om door te gaan. Op weg naar bladgoud.
Het zou best echt goud kunnen zijn, maar daar wil ik niet over nadenken.
Een diepe zucht van mij, gaat verloren in een flinke windvlaag.
Het zal niet lang meer duren voordat het poppetje weer rood word.
Ik had gedacht opluchting te voelen, maar dat valt toch tegen. Er is ook een vaag gevoel van..spijt?
Het licht knippert waarschuwend.
Ik voel dat iemand me bij de arm pakt en meetrekt over de zwart/witte vlakken.
''Ik zag je zo treuzelen. Maar je moet nu doorlopen, want anders moet je weer wachten. En dat is zonde van de tijd.''
Als ik omhoog kijk, zie ik vriendelijke ogen. Het maakt dat ik de kribbige woorden die op m'n tong lagen inslik.
''Bedankt.'' Het komt er nog wat onwillig uit. Iets wat ik verzacht door er bij te glimlachen.
''Geen dank, kleine moeite. Iedereen heeft weleens een helpende hand nodig.''
Hij steekt zijn hand op ter afscheid en beent weg.
Even kijk ik hem na. En draai me dan om. Het verkeerslicht staat weer op rood.
Zal ik terug, of loop ik door? De keus overweldigd me even. Maar een beslissing komt er nog niet.
Hoeft ook niet. Want ik heb alle tijd.
kruidje, vrouw, 56 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende