Ruimte

Ik mag de koning kussen. Is dat niet gewoon verliefd zijn? Heeft verliefd zijn niet gewoon heel erg met status te maken? Niet maatschappelijk gezien, want dat ervaren we als oppervlakkig. Maar persoonlijke status, emotionele status. In de zin dat je aan iemand een bepaalde status ontleent waar je vervolgens weer naar verlangt. Het maakt ook niet zoveel uit op wat voor manier je het benoemt. Echt duidelijk zal het gewoon niet worden. Het leven niet. Niets eigenlijk. Duidelijkheid is weer zo'n heerlijk verzinsel van de mens. Met heerlijk bedoel ik ook echt heerlijk. Ja, zodra je in oneindigheden gaat proberen jezelf staande te houden ben je gedoemd te wankelen. De wetenschap vertelt ons inmiddels ook dat het heelal helemaal niet oneindig is, maar parabool-vormig. Vind ik een hele goede redenering. Gewoon omdat we helemaal niet in staat zijn te denken in oneindigheden. In een parabool-vormig heelal is de wetenschap gewoon veel productiever. Maar natuurlijk, natuurlijk is de ruimte om ons heen niet te vatten.

Het is voor mij altijd goed om terug te komen bij een haalbaar utopia. Een plaatje dat eens in mij geplant is. Een omgeving en tijd waarin het licht dichtbij is en ik vrede heb met de dingen. Ja klinkt als utopia, maar ik weet zeker dat het haalbaar is. Nirvana is haalbaar. Misschien is boeddhisme wel echt de weg, want het klinkt zo goed allemaal. En toch ben ik bang dat het me teleurstelt. Maar dat heeft weinig met boeddhisme te maken en heel veel met mij te maken en met mijn angst voor handelen.
(aha, ik heb een nieuwe leus die liefdevolle hulp kan bieden: Houden van verveelt niet) Ik hoop dat ik liefdevoller naar mezelf kan blijven in onveilige situaties. Feestjes vol met onbekende mensen bijvoorbeeld. En ik hoop dat ik meer mijn ruimte durf te nemen. Meer adem durf te halen.
Nu leer ik ruimte nemen. Wanneer ik oud ben leer ik ruimte geven.