Run Forest Run - 43 KM

Het is gelukt!

Gisterochtend was ik ongelooflijk zenuwachtig. Zulke warmte is voor mij echt ongelooflijk moeilijk om in te rennen en dit was voor het eerst dat ik een loopje alleen ging doen. Eerder ging ik altijd met Vriend of met mijn vader.

Van te voren heb ik extra veel water en eten in mijn tasje gestopt. Er zijn altijd wel verzorgingsposten onderweg, maar zonder zelf water mee te nemen vind ik het eigenlijk onverantwoord lopen en meestal vind ik mijn eigen eten lekkerder.



De camelbak heeft een inhoud van twee liter en verder had ik nog een liter sportrank mee. Verder dus vier gelletjes, 2 CLIFF bars, een snicker en een breaker die ik allemaal niet heb aangeraakt. Alleen aan de gummiebeertjes en de dextro heb ik geknabbeld.

In de auto richting Gasselte begon ik al een beetje meer gespannen te worden en eenmaal daar werd het er niet beter op. Overal om mij heen liepen mensen die véél fitter eruit zagen dan ik mij voelde. Aan mijn afstand zouden bijna 60 mensen meedoen waarvan maar 11 vrouwen. En deze vrouwen waren stuk voor stuk compleet afgetraind. Vriend heeft me door het wachten heen gesleept en me afgezet bij de start.

Om precies 10:30 ben ik gestart. Met de eerste lopers, want om 16:00 zouden ze de boel weer gaan afbreken en ik wist dat ik iedere minuut goed kon gebruiken met dit weer. Ik kwam in een groep terecht die in het begin mijn tempo liep, maar daarna toch behoorlijk versnelde. Zonder er over na te denken liep ik met hen mee, om vervolgens bij de eerste verzorgingspost (8 KM of zo) hélemaal kapot te zijn. Toen heb ik mijzelf streng toegesproken en iedereen laten passeren.

Het te hard starten zorgde ervoor dat ik minder had gedronken en vermoeider was op dit punt dan gepland. Rennen naar de volgende verzorgingspost (17 KM in de route) ging nog oké, maar twee kilometer daarna raakte ik een beetje gedesoriënteerd en warrig. Mogelijke oorzaken: ik drink te weinig water en heb uitdrogingsverschijnselen of mijn glucose is op en mijn brein zou een beetje suiker wel kunnen gebruiken of de oververhitting begint parten te spelen. Dus toen heb ik mijzelf op een boomstronk gezet en water gedronken, water over mezelf heen gegooid en dextro en gummiebeertjes gegeten. Heel langzaam ben ik daarna weer gaan lopen en toen ging het gelukkig weer wat beter.

Vlak na mijn korte pauze kwam ik op de splitsing van de afstanden. Zonder twijfel liep ik door naar de 43. Toen hoorde ik achter mij "Zo! Respect!". Dat deed mij zo goed op dat moment! Degene die dat zei, heeft mij door de volgende kilometers geholpen.

Op het 28 KM punt stond een verzorgingspost waar Vriend en Floyd mij op stonden te wachten. Dat was wel heel erg fijn. Even kletsen en Floyd aaien en me (voor de zoveelste keer) van top tot teen insmeren met factor 50. De mensen om mij heen waren net zo stuk als ik en hier en daar besloten er een paar te stoppen. Ik heb niet eens gedacht aan stoppen. We hadden nog maar 15 KM te gaan!

Die laatste 15 KM zijn wel heel traag gegaan. Mijn lijf was behoorlijk moe en de oververhitting bleef het lastig maken om mijzelf scherp te houden. Dus ik heb met mijzelf een spelletje gespeeld. Een kilometer rennen en dan een paar meters lopen om te drinken en te eten. Dan weer een kilometer rennen en weer een paar meter lopen. Niet focussen op hoeveel kilometers er nog zijn, maar gewoon die ene kilometer steeds rennen. Dat ging!

4 KM voor de finish was er nog een verzorginspost waar ik mijzelf een sponsdouche heb gegeven. Een vrouw die ik al eerder had gezien kwam ook aangestruikeld uit het bos en we raakte aan de praat. Zonder het woordelijk af te spreken besloten we de laatste kilometers samen te doen. En daar ben ik haar zó dankbaar voor. Het was zo moeilijk om gemotiveerd te blijven op dat laatste stuk. De route stuurde ons over heuvels met steile trappen waar je vol in de zon liep. Zowel op als af was echt heel zwaar. We kletsten af en toe een beetje en ik sjokte achter haar aan.

En toen plotseling was daar dan de finish! We moesten eerst nog een stukje over een druk strandje, maar dat was niet erg. Mensen die al gefinisht waren zaten daar en moedigde ons aan. De organisator van het evenement stond te wachten om ons een high five en een knuffel te geven en Vriend en Floyd waren er om mij op te vangen. Het voelde fantastisch om deze, voor mij ongelooflijk pittige, run uit te lopen.



Tja, snel was het niet. Maar daar ging het ook niet om. Ik wilde alleen finishen. Dat is gelukt!



Voor de start. Alles nog even klaarmaken en een zenuwachtig glimlachje op het gezicht.



Aangekomen bij de derde verzorgingspost (28 KM). Wat was ik blij om daar aan te kopen!



Bij de derde verzorgingspost. Even flink wat eten...



... drinken...



.. en insmeren!



Sinaasappels eten bij de finish. Ik kan gewoon aan mijn gezicht zien hoe kapot ik was daar!