'Ruzie' met ouders vriendje

Dit weekend begon heel leuk met een super avondje uit met vriendinnen. Zondag was ik bij mijn vriendje. Ik was een beetje verdrietig en daarom ging ik eventjes naar boven terwijl hij, zijn ouders en zusje gingen eten. Ik at toch niet mee en zij gingen op de bank eten en voetbal (blech!) kijken. Niks officieels dus ik dacht: ik kan wel even naar boven mijn tas inpakken omdat ik weer weg moest. Toen ik aan het inpakken was werd ik nog verdrietiger omdat ik mijn vriendje nou weer een hele week niet zou zien. Ik ging naar beneden, liep meteen naar de keuken om wat water te pakken. (Lees: mijn techniek om te zorgen dat zij mijn tranen niet zien en mijn vriendje ook naar de keuken komt, zodat we even kunnen praten.) Ik kreeg een stevige knuffel en voelde me meteen als iets beter. Natuurlijk vroeg hij wat er was en het werd ineens helemaal stil in de woonkamer. Ik zag ze zelfs via de ruiten kijken! Dus ik vertelde dat ik het later wel zou zeggen. (Ik ben niet iemand die mijn emoties uit bij 'vreemden' Dus ik droogde die paar traantjes weg en ging op de bank zitten. Nadat niemand iets had gezegd een kwartiertje lang (Behalve soms commentaar op het voetbal) vroeg mijn vriendje of we even naar buiten zouden gaan. Dat doen we vaker, dus we gingen even lekker een uurtje buiten zitten onder een mooie grote boom. Nadat we wat gepraat hadden, gingen we weer vrolijk naar binnen. Zijn ouders zaten op de bank dus ik zei gewoon hallo en wilde naar boven lopen. Begint zijn vader opeens: wat is er aan de hand? Hij keek me indringend aan. Ik verbaasd: hoezo? Hij: Nou, wij vonden het erg vreemd dat jullie zomaar weg gingen. Ik (een beetje raar glimlachend): dat doen we wel vaker hoor. Hij: is er iets mis? Ik: nee, hoezo? Hij: omdat je zo raar deed. Dat vinden wij niet gepast. Ik helemaal stom verbaasd dat hij zo brutaal was: Euhm.. er is niks hoor. En als er wat zou zijn dan bespreken we dat zelf wel met elkaar. En ik liep naar boven. Mijn vriend had niks gezegd en kwam niet eens achter me aan! Ik hou er absoluut niet van als vreemden zich met mijn gevoelens gaan bemoeien! (Aan de andere kant.. ik vertel jullie van alles en vind het leuk als jullie reageren.. dus een beetje tegenstrijdig.) Ik zat me echt op te fokken die minuten dat ik boven zat te wachten. Wie zijn zij in godsnaam om zich te gaan bemoeien met mij/ons?! Daar kan ik echt niet tegen. De brutaliteit echt! Grrr! Als er iets is tussen ons dan bespreken we dat zelf wel en daar hebben zij geen flikker mee te maken. Toch?! Ik ga hen ook niet vragen naar hun huwelijksproblemen. Ik ben zo'n type dat niet eens haar eigen moeder verteld over haar gevoelens, dus zij moeten niet verwachten dat ik daar jankend op de bank mijn problemen ga vertellen met een kopje thee en een koekje erbij. Het gesprek alleen ging nog wel, maar die blikken erbij! Ze hadden mijn vriend (nadat ik weg was) nog ondervraagd hoe het echt zat. Dat geeft wel weer aan dat ze mij niet eens op mijn woord vertrouwen dat er niets is. Sorry hoor.. maar ik kan me hier heel druk om maken. Mijn vriend vond het wel wat raar, maar hij snapte ze wel :s

Nou.. dat moest er even uit hoor. Ik ben trouwens met een koele 'Dag' weggegaan daar. Ik vraag wel of mijn vriend de komende weekenden bij mij kan komen. Die bemoei-erige opmerkingen van die ouders van de laatste tijd kan ik echt ff niet meer hebben. Straks zeg ik nog wat ik er echt van vind, en dat vermijdt ik liever. In mijn vorige relatie is het namelijk ook uit gegaan omdat de ouders tegen zaten, dus dat wil ik heel graag verkomen.

Bedankt voor het luisteren

Ostara