Scheiden
Ik ben echt heel verdrietig.
Mijn ouders hebben een moeilijk leven samen, ik zal er verder niet op ingaan, maar je kunt wel zeggen dat het een wonder is dat ze nog bij elkaar zijn.
Vooral van mijn moeders kant zie ik dit echt als een opoffering.
Liefde? Nou, zo zie ik het niet meer.
En ik zou haar wel aan kunnen raden om te scheiden, maar goed, je eigen ouders aan raden om te gaan scheiden? Ik vind niet dat je dat als dochter kunt doen eigenlijk.
Maar nu staan de zaken er weer zo voor dat het nu over scheiden hebben. Dikke ruzie.
Ineens is mijn vader haar nu ook zat en ze kan wel ophoepelen etc etc etc.
Ik dacht dat het me niet meer zo raken..omdat ik al zo lang, nou je kunt haast wel zeggen mijn hele leven, al heb gezien dat ze niet echt van elkaar houden zoals een man en een vrouw van elkaar horen te houden in mijn beleving.
Maar het maakt me gewoon erg verdrietig om te zien hoe het gaat, de dingen die ze tegen elkaar zeggen.
Ik kan er gewoon niet meer tegen, ze willen dat ik een kant kies, ik voel me aan mijn moeders kant staan, maar die heeft ook weer haar tekortkomingen.
Ik praat er met niemand over, schaam me er voor en ook weer niet. Zulke dingen gebeuren zo vaak, dat mensen scheiden. Maar nu komt het zo dichtbij.
Het lijkt me beter voor mijn moeder om te scheiden, ik denk dat ze het uiteindelijk als een bevrijding zou ervaren.
Maar hoe het dan met mijn vader zou gaan zou ik niet kunnen zeggen.
Het is gewoon zo kut allemaal.
Dan denk ik: toen jullie zo oud waren als mij was het allemaal mooi, jullie waren verliefd en zagen een mooie toekomst samen.
Nu staan de zaken er zo voor.
Je weet natuurlijk nooit hoe het zal verlopen, maar het maakt mij aan het twijfelen over de liefde.
Ik begrijp het niet. Mensen lijken hun hele leven op zoek te zijn naar liefde, maar hebben ze het dan gaat het ook weer zo vaak mis.
Liefde maakt je gelukkig, maar kan je ook zo kapot maken.
Misschien is het beter om alleen te blijven.
Nicci, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende