School

Mam heeft school gebeld. Alweer.

De coördinator (die mam dus aan de lijn heeft gehad) kwam naar me toe. Iris stond ernaast, werd weggestuurd . Ik ga voor dat diploma, maar ik moet aangeven wanneer het niet gaat. Hij zou me gaan ondersteunen, hoe weet ik ook niet, ja tuurlijk kan hij dingen regelen enzo, maar ik heb zoiets van; het moet toch gebeuren. Dat zei ik ook. Maar toen herinnerde hij me wel even aan T3, toen had ik ook niets gezegd van tevoren en dat ging ook niet goed. Lage cijfers. Hij zei ook; ja, je moet waarschijnlijk wel rekening houden met lagere cijfers dan je gewend bent, maar als je geen vervolgopleiding met loting gaat doen, dan maakt dat niet uit. We gaan gewoon voor dat diploma.

Ik moet dus aangeven wanneer het niet gaat. Tja, zo zit ik niet echt in elkaar. Maar ik ga mijn best doen. Voor mijn ouders sowieso. Ik wil dat diploma, dat ze daar straks met z'n tweetjes trots zitten te zijn op mij, bij de diploma-uitreiking. Het moet.

Dat beeld bracht wel even een beetje tranen in mijn ogen. Want het staat voor geluk. En dan hebben we wel eventjes nodig. De huisarts zei ook dat pap nu wel eens een beetje geluk verdiende. Ik was het roerend met hem eens. Al die rare ziektes van pap de laatste tijd. Bah.

Afijn, school gaat dus "ondersteunen", ik moet aangeven wanneer het niet gaat en ik zie nog steeds het nut er niet van in, maar mam zegt dat 't goed is. Oke, stiekem zie ik het ook wel een beetje in misschien, maar toch blijf ik erbij: Het moet toch gebeuren. Klaar.

We zien 't wel.




De buurvrouw
De buurvrouw kwam vanavond langs. Haar moeder had een kort tijdje terug keelkanker. Dat was weggehaald. Is nu weer terug. Het zit op haar stembanden nu. Ze gaan nu kijken of er uitzaaiingen zijn met de PET-Scan. Zijn er geen uitzaaiingen dan worden alleen haar stembanden weggehaald en krijgt ze zo'n dingetje in haar keel waar ze dan op moet drukken voor ze kan praten, mochten er wel uitzaaiingen zijn dan is het einde verhaal, niets meer aan te doen. Slik. Dat is pas heftig. En ze is zo lief. "Ik vind het een gemene ziekte, echt een klote ziekte, heel gemeen." Haar woorden. En hoe ze 't zei.

Kankerzooi. Één grote kankerzooi.
Zo, nooit gezegd maar nu is het zo, letterlijk. En dat moet tot me doordringen. Bij de buurvrouw is het kanker, bij ons is het kanker. Bij heel veel mensen is het kanker. Er kleven zoveel nare, droevige, pijnlijke herinneringen aan het woord kanker.

Kankerzooi. Één grote kankerzooi. Hier en overal. Kanker.