Schrijfdagboek (2)

Gisteren was een drukke en rommelige dag. Toen ik 's ochtends mijn leskamer binnenkwam, bleek het meubilair niet op orde: te veel stoelen, te weinig tafels. Op vrijdag was er de hele dag een workshop geweest en de workshopleiders waren naar huis gegaan, met achterlating van de troep.

Voordat de eerste les begon had ik maar net de zaken op orde, de papieren geprint en gekopieerd enz. Tussendoor moest er nog een columngeschreven worden voor 'Kerkvenster'. De dag ervoor had ik het onderwerp bedacht: samen zingen. Ik wist nog niet precies wat ik ermee wilde, maar in ieder geval wilde ik het erover hebben dat er alleen nog in kerken en stadions samen gezongen wordt en dat je (dus) in het stadion ook een religieuze ervaring kunt hebben.

Dat is allemaal niet wereldschokkend. Eigenlijk is het oude koek, maar voor dit programma kon het wel, vond ik. Ook vond ik het leuk om voor 'Kerkvenster' eens namen als die van Lady Gaga te noemen. De column was trouwens met een uurtje gepiept.

Tijdens een surveillance-uur schreef ik een recensie over Walsen van Elma van Haren. Het was weer tobben met de lengte. De krant wil het liefst stukken met een lengte van 2000/2200 tekens. Dat is heel erg weinig. Uiteindelijk moest ik veel schrappen. Ik vond het moeilijk om te beoordelen of wat overbleef nog goed leesbaar is. In mijn hoofd zitten toch ook de stukken die geschrapt zijn. Ik heb de redacteur gevraagd om er eens kritisch naar te kijken.

Daarna had ik een tussenuur en daarin kon ik een blogbericht maken over het boek. Dat was niet zo lastig meer.

's Avonds was ik net op tijd voor de uitzending. Ik kon nog net een kop koffie drinken voordat ik mijn column live voorlas. Daarna naar de schaakclub, waar de training al begonnen was. In de pauze vroeg de voorzitter hoe de opening van de expositie afgelopen zaterdag was gegaan. Een ander lid zei dat hij dat ook op mijn weblog kon volgen en vertelde dat zijn vrouw en hij volgers waren. Hij had erg gelachten om de column voor het cultureel café. Ik heb hem daar natuurlijk voor bedankt, maar die column vond ik nu juist wat minder. Beetje oubollig, beetje voorspelbaar, te weinig fris. Nou ja, blijkbaar is dat niet erg.

Soms ben ik tevreden over een column, soms kom ik ermee weg. Van de drie columns die ik de afgelopen vijf dagen moest schrijven, was ik eigenlijk alleen tevreden over het openingswoord voor de expositie. Bij de andere had ik het idee: ik kom er mee weg. Erg is dat niet. Dat blijkt maar weer.