Swiebertje en Judith Herzberg

Vanavond keek ik (een deel van) een dvd over Swiebertje. Jeugdsentiment natuurlijk, al zwijmelde ik niet. In mijn herinnering was Swiebertje in zwar-wit; dit was in kleur. En het was minder leuk, dan ik mij herinnerde.

Je kunt je afvragen of je dat soort dingen wel moet doen. Maak je er geen herinneringen mee kapot? Daarom heb ik nooit de boeken over Arendsoog en Buffalo Bill durven herlezen. Ik ben bang dat er niets van overblijft. Van het kijken naar Swiebertje heb ik geen spijt.

Swiebertje moet al gedateerd zijn geweest toen ik er als kind naar keek. Ook toen was er al geen veldwachter meer, maar waren er agenten en die droegen echt geen sabel. Indertijd vond ik Bromsnor onsympathiek. Hij had het immers altijd op de held, op Swiebertje, voorzien.

Bij het terugkijken vind ik Bromsnor ontroerend in zijn gewichtigdoenerij tegen de buitenwereld en zijn onderdanigheid ten opzichte van de burgemeester of de barones. De maatschappij die in Swiebertje getekend wordt, is duidelijk hiërarchischer dan de huidige.

Opvallend is het lage levenstempo. De burgemeester lijkt het niet druk te hebben en kan uitgebreid bij Saartje koffiedrinken of onder werktijd foto's gaan maken. Verder zal het wel zo zijn dat we het verleden altijd een trager tempo dan het heden toedichten. De kinderen van nu zullen over vijftig jaar vertellen dat het toch zo rustig was aan het begin van de eenentwintigste eeuw.

Over het algemeen is de kinderwereld overzichtelijker dan de wereld van een volwassene, domweg omdat je als kind minder weet. Daardoor ervaar je waarschijnlijk meer coherentie. Ik wist als kind nauwelijks wat er buiten ons dorp was. Nou ja, Swiebertje dus.

Intussen lees ik nog steeds Gerard Bilders. Zijn dagboeken zijn heel aardig, maar minder goed dan zijn brieven. Er liggen verder nog een paar dichtbundels waar ik iets mee moet. Vandaag kreeg ik een mooi klein boekje toegestuurd van uitgeverij De Harmonie: 111 korte gedichten van Judith Herzberg. Ik verheug me er zeer op.

We hebben veel goede oude dichters: Kouwenaar, Campert, Ter Balkt, Herzberg. Vroman is overleden, Kouwenaar schrijft niet meer, volgens mij, maar Campert, Ter Balkt en Herzberg gaan maar door en schrijven prachtig.

Een heel korte van Herzberg, om je lekker te maken (maar dat was je natuurlijk al).

Na afloop

De cake is voor
de levenden.