Sex, drugs & rock'nroll

Een tijdje geleden

Elisa en ik waren op weg naar een overbevolkte en vooral bovengewaardeerde kroeg. Een jongere versie van Whitney Houston -maar dan mooier- vroeg ons of we zin hadden in een borrel. Zo gezegd, zo gedaan. Met een groen hoofd van jaloezie moest ik toezien hoe deze Whitney ten eerste veel mooier, veel beter gekleed en waarschijnlijk ook veel grappiger was dan ik. Dit alles kan ik 'normaal' gesproken redelijk goed hebben, ook al komen er om de 15 minuten steeds vreemde mannen aan de tafel staan om te vragen waar we vandaag komen en het dan lijkt alsof ze het tegen ons alledrie hebben, maar eigenlijk enkel de knappe Whitney Houston lookalike aankijken. Normaal gesproken probeer ik gelijk mijn bambie oogjes op te zetten, beetje vaag glimlachen, ongeinteresseerd en 'cool' lijken en dan hopen dat ze snel weg gaan met de hoop dat ze very much impressed waren. Deze keer ging het even wat anders. Ondanks het feit dat Whitney bloedmooi, grappig en intelligent is, en daarmee per definitie de stempel 'arrogante slet' behoort te krijgen, is ze zo verrekte aaaaaardig. Binnen no time waren alle vreemde mannen na een vriendelijke doch ongeïnteresseerde glimlach afgewimpeld na de opmerking ''We doen een borrel. Met zijn drieën. ... Fijne avond nog!'' waarna ze zich beslist weer omdraaide. ''Sorry River, wat zei je?''

Rond een uur of drie 's nachts besloot Whitney dat het wel genoeg was geweest en vertrok richting huis. ''Wat nu?'' vroeg ik Elisa. In gedachten ging ik het rijtje kroegen en clubs af die nog feestpotentieel waardig zouden zijn voor de avond. Het was al vrij laat en de meeste kroegjes zouden sluiten binnen nu en twee uur. ''We kunnen nog naar een afterparty. Ik kreeg een uitnodiging via facebook, feestje duurt tot 11 uur.'' antwoordde Elisa. ''Het is alleen wel 10 euro entree.'' Glunderend keek ik haar aan. Elf uur 's ochtends! Dat zou nog minstens 6 uur feest zijn! ''Waar en hoelang fietsen?''

Tien minuten later waren we op de bestemming gearriveerd. Enigszins vertwijfeld keek ik naar het gebouw. Drie verdiepingen hoog, stapel jassen tegen de muren gedrukt en zp nu en dan hoorde je luid muziek en geroezemoes als de deur opensloeg. ''Kunnen we binnen trouwens pinnen?'' vroeg ik de twee jongens die bij de deur stonden. Ik geloof dat ze dienst deden als uitsmijters, maar zo zagen ze er niet bepaald uit. Twee paar grote ogen keken me aan en met een brede grijns wezen ze beide naar rechts. ''Daar kun je pinnen.'' Langzaam herhaalde ik de vraag. ''Dus binnen kun je niet pinnen?'' Dat was dus een nee. Toen we eenmaal binnen waren tikte Elisa mij even aan. ''River.. volgens mij zit iedereen hier aan de pillen.'' Met twinkelende ogen en een ondeugende blik keek ze me scheef aan. Ik lachte even en gooide mijn jas op de stapel die er al lag. "Nou, laat ik maar wat gaan regelen dan!''


--