SF verhaal: Return of the kabouters

Het begon allemaal, 75 miljard jaar geleden. Lord Xenu liet alle wezens naar een groot tv-scherm kijken, en hierbij kwamen er bij de wezens allemaal emoties vrij. Dit was het moment voor Lord Xenu, om de wezens te bevriezen. Daarna verzamelde hij ze en gooide ze op aarde, maar hij had niet goed gemikt, dus ze kwamen in een vulkaan op Hawaii. Hier ontdooiden de wezens, maar gingen ze door de hitte meteen dood. Behalve één soort wezen: de kabouter.

Die kabouter zat eerst zo'n beetje te kijken van: hee asjemenou, iedereen is dood! Maar toen bedacht hij zich dat het ongetwijfeld door de hitte zou komen, en hij ging er vandoor. De kabouter zette het op een lopen en op een gegeven moment was hij in de Limburgse mergelgrotten. De kabouter snapte het niet helemaal en herhaalde meerdere malen een paar uitdrukkingen in de trant van: what the fuck, maar dan met andere woorden want de uitdrukking what the fuck is nog niet zo oud. Hij had echter geen zin om er veel aandacht aan te besteden, en veel tijd had hij daar ook niet voor want op dat moment realiseerde hij zich dat hij overgewicht had.

Door dat overgewicht, leek hij niet echt op een standaard kabouter. Nou ja, de meeste kabouters hebben wel een buikje, maar er komt ook nog bij dat onze kabouter 1.93m lang was, en dat is exclusief puntmuts. De kabouter vond het eerst niet zo erg, dat hij overgewicht had, maar toen hij een tijdje rondkeek in de samenleving waarin hij terecht was gekomen, begon het toch een beetje een probleem te worden. Als je dun bent, ben je knap, en als je knap bent, hoor je erbij! En dat is toch wel zo'n beetje het doel van de meeste wezens op aarde: er bij horen.

De kabouter liet het er echter niet bij zitten. Dat overgewicht zou hem niet zomaar even in de weg gaan lopen. Hij besloot een telefoontje te plegen met Lord Xenu. Het was echter 75 miljard jaar geleden, dus er bestond nog geen telefoon. Daar had de kabouter even niet aan gedacht. Hij baalde als een stekker. Maar toch gaf onze vriend niet meteen op. Hij besloot buikspieroefeningen te gaan doen. Maar toen hij nog maar 2 minuten bezig was, kwam er een wezen op hem afgerend. "Hee hee hee," zei het wezen, "dat gaat hier zomaar niet! Daar moet je een vergunning voor aanvragen!" Maar de kabouter was 1 meter 93 dus hij pakte het wezen op en slingerde hem met zijn katapult, want hij had een katapult, ver het heelal in.

Het toeval wilde, dat het andere wezen tegen het hoofd van Lord Xenu aan werd geslingerd.
"Auw," riep Lord Xenu, "had ik jou niet net lopen vernietigen?!"
"Ja, maar ik heb het overleefd."
"Oh."
Lord Xenu twijfelde even of hij te maken had met een aan hem superieur wezen, maar hij besloot dat dat niet het geval was. Daarom praatte hij verder tegen het wezen: "Hoezo kwam je hier zo aangeslingerd?"
"Ja ik was op aarde, en daar was een kabouter sit-ups aan het doen, en toen zei ik dat dat niet mocht, en dat je daar een vergunning voor moest hebben, en toen zei hij...nou hij zei eigenlijk niets maar toen slingerde hij mij het heelal in!"
"Oh."
Lord Xenu vond dat er een luchtje aan deze zaak zat, en besloot op onderzoek uit te gaan.

Lord Xenu ging naar zijn schuur om een lantaarnpaal te pakken. Maar toen hij hem eenmaal gevonden had, realiseerde hij zich dat hij helemaal geen lantaarnpaal nodig had! Daarom ging hij de lantaarnpaal terugzetten, maar hij was vergeten waar hij hem vandaan had! En omdat Lord Xenu nou eenmaal dingen een plek gaf en nooit zomaar even iets ergens neerpleurde, verdwaalde hij op een gegeven moment in zijn eigen schuur. Intussen had onze kabouter besloten een powerwalk te gaan doen. Hij zwaaide intensief met zijn armen terwijl hij zijn omgeving aan het verkennen was. Op een gegeven moment kwam hij een figuur tegen. "Ik ben Brad Pitt," zei hij. Maar 75 miljard jaar geleden bestond Brad Pitt nog helemaal niet, dus de kabouter voelde zich terecht voor de gek gehouden. Uit irritatie nam hij zijn katapult en hij schoot de zogenaamde Brad Pitt een heel eind het heelal in.

Ondertussen had Lord Xenu de plek gevonden waar de lantaarnpaal moest staan, want hij had een lege plek gevonden en boven die lege plek hing een bordje: 'Lantaarnpaal', dus Lord Xenu wist bijna wel zeker dat de lantaarnpaal daar hoorde. Doordat hij verdwaald was, was hij erachter gekomen hoe groot zijn schuur wel niet was, en neusde nog verder rond tussen zijn spullen. Opeens vond hij twee badmintonrackets, en een shuttle. Hij kreeg hierdoor een extreem verlangen om te badmintonnen, maar ja, met wie? Hij had iedereen in zijn buurt vernietigd en/of naar aarde geworpen! Droevig liep hij de schuur uit. Maar wat trof hij daar op zijn grasveld (wat eigenlijk geen grasveld is, maar ik noem het even een grasveld, want het is eigenlijk een skaarwt, maar niemand kan bevatten wat een skaarwt is)?
Het wezen dat hij aantrof, zei: "Ik ben Brad Pitt."
"Oh hoi Bretpit, waar kom je vandaan?"
"Aarde," zei de zogenaamde Brad Pitt.
"Aarde..." dacht Lord Xenu, en toen herinnerde hij zich de kabouter weer. Lord Xenu rende naar zijn computer, ging naar 'deze computer', naar de map 'aarde', toen naar de map 'kabouters', toen dubbelklikte hij op emoties.exe, en toen drukte hij op 'uit'.

Door deze handeling, kon het de kabouter niets meer schelen (uit de vorige alinea volgt namelijk dat hij geen emoties meer heeft) dat hij overgewicht had en deed hij geen illegale buikspieroefeningen meer.

En Lord Xenu en Brad Pitt? Die gingen een gezellig potje badmintonnen.