Science Fiction verhaal: Regenworm

Ooit, op een mooie december dag, had ik zin in muziek. Daarom liep ik naar de muziekwinkel. Het was er allemaal leuk en aardig totdat er een donkere gedaante uit de mist verscheen. "Neee!" dacht ik, maar het was te laat. De gedaante sleepte mij aan mijn ringvinger mee naar zijn kleine hol, waar allemaal kerstballen stonden. Toen maakte hij het licht aan en ik zag dat ik met een regenworm te maken had. Hij zei:"Ik kan de zoekpagina niet openen." "Echt wel," zei ik. Toen opende hij de zoekpagina en mijn hart werd vervuld door een prachtige satijnen voet. Ik kon niks anders zeggen dan:"Ooooooh..."

De regenworm moest huilen en haalde een piano uit zijn kontzak. Zoals je vast wel zal begrijpen moest ik keihard lachen. Hahaha, wat een dijenkletser was dat toch. Hij zei dat de piano Remco heette en dat ik hem dus ook moest aanspreken met Remco. Hij had hem immers niet voor niets Remco genoemd. Dus zei ik:"Hoi Remco." En kwaad dat die regenworm werd! Hij zei:"Ja, nee! Ik heb je toch gezegd dat je hem met Ivo moest aanspreken!" Toen werd ik een beetje bang voor de regenworm en ik rende weer terug naar de muziekwinkel.

De muziekwinkel was echter dicht, dus moest ik wel via de spoorwegovergang de put betreden. Eenmaal in de put aangekomen dacht ik:"Shit, ik moet nog een pakje afleveren bij iemand die Joost heet!" En toen ik naar huis wilde gaan kwam ik die oh zo nare regenworm tegen. Deze keer dat hij daarentegen extra regenwormen meegenomen. Hij zei dat het zijn familie was. De familie van de regenworm wilde bloemen. Ze zeiden:"Wij willen bloemen!" Helaas had ik geen bloemen dus verwees ik ze door naar de plaatselijke bloemist. De bloemist zei echter "lazer op" tegen onze vrienden. Nou, je begrijpt het wel. Het werd me een kommer en kwel! Opeens zei de oudtante van de regenworm:"Verlepte bloemist!" Nou, dat werkte die bloemist wel op zijn emoties want hij kon zijn tranen niet langer bedwingen en hij nam de benen.

Daar zaten we dan, met bloemen. Uiteindelijk ben ik naar huis gefietst waar ik warm verwelkomd werd door mijn zuster. Nou, nou, dacht ik. Hoe is 't mogelijk! Maar ja. Het was dus mogelijk.
23 jan 2008 - bewerkt op 23 jan 2008 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Günther
Günther, man, 46 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende