slechte ervaring: psychiatrie

Ik heb al een tijd niet meer geschreven, en de afgelopen periode is er veel gebeurd. Ik heb vijf maanden stage gelopen in de langdurige ouderen psychiatrie, wat erg uit de hand is gelopen. Ik dacht altijd wel controle over mijn leven te hebben, tot het punt dat ik brak. Dat ik een paniek aanval had gekregen van alle dingen die ik daar met het blote oog zag en mee moest maken. Bang, ik ben nog nooit zo bang geweest. Ik dacht dat ik gek zou worden, dacht dat ik stemmen zou gaan horen, dat dit mijn moment was om te breken. Maar toch hield ik mij staande, en kon ik mijzelf staande houden. Drie dagen in de week, het was een hel. School begon zelfs leuker te worden, want daar was ik wel veilig. Veiligheid, geen medewerker die me dat daar kon geven. Ik werkte elke dag weer met een ander, telkens moest ik weer het zelfde verhaal vertellen, waar weinig mee gedaan werd. Ik sloot mezelf op in de keuken, in het toilet. Als ik wist dat er iemand aan kwam liep ik precies de andere kant op, zodat diegene mij niet zou zien. Het sloopte mij totaal, ik kon het op mijn stage niet kwijt. Elke dag als ik thuis kwam stortte ik weer uit elkaar. Ik was totaal van de kaart, er was zoveel woede en onmacht van gevoelens die ik vanbinnen had. Op school is er eens in de week dat je mag vertellen over je stage. Ik liep knal rood aan en begon altijd te trillen. Er gebeurde zoveel in de psychiatrie... Tot dat een lerares zei: "Kel, je praat in de derde persoon. Heb je het zelf wel door, waar je het over hebt?" Nee.. Dat had ik niet door, ik wilde er niet mee geconfronteerd worden. Het gebeurde me wel, maar ik liet het ver van me af staan. Ik moest door, ik moest dit gevecht winnen met mezelf. Ik heb een aantal collega's aangegeven van mijn paniekaanval. Zij hadden begrip, maar er werd weinig mee gedaan. Er werd besloten dat ik op één afdeling zou staan, met de rest zou ik mij niet bemoeien.

Elke dag weer ging ik op mijn vouwfiets. Wat zou er gaan gebeuren, wat gaat er gebeuren, hoe zullen de mensen zijn, met wie zou ik werken en ga zo maar door.. Bang, bang voor wat er komen ging. En als het voorbij was, ging ik met een opgelucht hart naar huis, veiligheid. In de tussentijd was ik te weten gekomen dat ik de ziekte van pfeiffer had opgelopen. Ik was ontzettend vermoeid, maar dacht dat dit door mijn stage zou komen. Dit bleek dus niet alleen zo te zijn. Ik ben al die tijd door gegaan en heb hierbij niet naar mijn lichaam geluisterd. Wanneer ik ontdekte dat ik de ziekte van pfeiffer had ben ik een uur minder per dag gaan werken. Voor de kerstvakantie nog een aantal keer met school hier over gehad, ik wilde doorzetten. Ik wil mijn diploma, ik wil geen vertraging, ik ga verder. Ik kon de stap niet zetten om daar te stoppen, en wilde er niet aan toegeven hoe ik mij voelde. Na de kerstvakantie begonnen we de week weer met een praat uurtje. Ik liep knal rood aan, ik was boos, er zat zoveel woede. Mijn lerares vroeg mij of ik het niet leuk zou vinden om weer stage te lopen in de ouderen zorg (waar ik nu nog steeds werkzaam ben als activiteitenbegeleider met dementerende cliënten). Er ging een glimlach op mijn gezicht staan, en of ik dat zou willen. Per direct is er besloten dat ik zou stoppen in de psychiatrie, ik stond op instorten. Het ging niet meer. Ik was zo bang om weer de controle te verliezen, bang dat ik dat keer wel gek zou worden als er iets zou gebeuren. Ik moest nog twee weken stage lopen in de psychiatrie. Het duurde een eeuwigheid. Eindelijk vond ik bij de collega's waar ik zo lang had gezocht, ze luisterde naar mijn verhaal.

Ik ben 20 januari gestopt in de psychiatrie. Ik merk sinds een maand dat het mij in z'n greep houdt. De eerste weken dat ik er weg was, ik was ontspannen. Zo had ik mij vijf maanden niet meer gevoeld. Het voelde heilig, wat een opluchting. Nu voel ik mij nog steeds erg ontspannen maar het gaat met ups en downs. Ik heb nachtmerries gehad, meerde flashbacks, en krijg steeds uit het niets herinneringen in mij op. Het laat me niet los, het is vreselijk. Wanneer ik dacht dat het ging, ging ik een film kijken bij een vriendin. Ik zag dat het zich afspeelde waar ik had stage gelopen. De gelukkige huisvrouw. De film was af, ik was totaal van de wereld. Ik ben naar buiten gegaan, kreeg hartkloppingen en trilde ontzettend. Er was maar één ding, ik wilde naar mijn moeder, veiligheid zoeken..

Sinds drie weken geleden loop ik bij de psycholoog en ik heb morgen mijn tweede afspraak. Er zit waarschijnlijk meer achter wat deze psychiatrie mij zou heftig heeft bevallen. Ik heb er vertrouwen in dat ik er boven op kom, maar zoals het nu gaat is het ontzettend vervelend. Ik mis mijn eigen controle over m'n leven en samen met angst en herinneringen maakt het leven er niet vrolijker op.