Smsjes.

Ik heb zo de neiging je een smsje te sturen, maar later zal dan iedereen naar mij wijzen. Ik ben begonnen. Ik stuurde jij keer op keer een smsje. Ik vroeg om je aandacht en gek genoeg kreeg ik het ook. Alhoewel ik dat stiekem, onderbewust wel verwachte.

Het begon allemaal in augustus. Ik had je zeker al jaren niet gezien en het duurde even voordat je realiseerde dat ik het was. De kleine meid die vroeger nog wel eens verscheen op de voetbal als verplicht zaterdagmiddaguitje met mama en vriend van mama.

Die kleine meid heeft d'r haren laten knippen in een volwassen bobline, heeft er wat blonde plukken in laten verven, net jasje aan en jahoor, daar stond ik dan.

We praten wat en je flirte, zo onopmerkelijk, maar toch leuk. Iedereen zag het, maar iedereen wist ook dat het vast een lolletje was. Het kon immers niet. Je gaf me je nummer omdat je aanbood mij en m'n vriendinnen een keer naar een andere stad te rijden om daar te gaan stappen. Je zou natuurlijk op ons letten en niet drinken, zodat we weer veilig thuis zouden komen. Ik zou je nog wat laten weten.

Natuurlijk heb ik je nooit meer gebeld of gesmst. Waarom zou ik? Ik durfde niet zo goed. Dus heb het nooit gedaan.

Tot 1 januari om 00:00. Gelukkig nieuwjaar en de beste wensen. Je zat gewoon tussen mn groepssms, helemaal niet realiserend dat dat toch niet zo'n best idee was.

Inmiddels ben ik supergelukkig met m'n vriend en heb ik m'n haar bordeauxrood laten verven.

Als verrassing ben je dronken in je auto gestapt en naar het feestje gereden, waar een groot deel van jouw vrienden ook aanwezig was.

Toen pas realiseerde ik me dat ik het niet ingebeeld had op die zomerse dag in augustus. Je deed het weer, maar met alcohol op iets minder subtiel. Iedereen stond erbij en keek ernaar. Niemand deed of zei iets. Ook ik niet. Ik was verstijfd terwijl je me flirterig aankeek, aan m'n haar zat en soms 'per ongeluk' even een arm om me heen sloeg.

Ik was ook dronken, maar bij vlagen ineens nuchter. Ik wist niet wat ik moest.

De smsjes die je daarna nog stuurde waren duidelijk zat. Lieverd, schat, dikke kus. Ik heb het allemaal gekregen. En vriendlief maar lachen. Hij kon niks anders dan het zielig noemen en lachen. Hopend en wetend dat ik er niks mee deed. Toch smste ik je gisteren weer. Even vragen hoe het met je is. En daar kwamen de smsjes weer. Ik hield het gewoon vriendschappelijk. Voor zover wij 'vrienden' genoemd zouden kunnen worden.

En nu voel ik toch weer die drang je te smsen of je lekker geslapen hebt en of je alweer druk bezig bent.
Misschien maar beter niet doen.
Misschien kan ik beter haasten nu om op tijd in de les te zitten..

Liefs,
Sylvana