Gisteren even een ochtendwandeling maken.
Mijn vriend verklaarde mij voor gek.
" Weet je niet hoe koud het buiten is? Heb je die pak sneeuw gezien? Jij bent de enige die als een gek buiten gaat lopen "
Ik wilde toch persé naar buiten een frisse neus halen.
Even lekker opladen in de natuur.
Ik deed mijn kisten aan, mijn tuinbouwschoenen en ging lekker naar buiten.
Oh wat heerlijk en wat een hoop sneeuw.
Hoe meer ik in het park naderde, hoe meer mensen.
Vaders, moeders en kinderen.
Ze hadden allemaal een slee of iets anders waar je van heuvels af kan roetsjen.
Ierdereen was happy!
Volwassenen die als blije kinderen heuvel op en af gingen met de slee of glijer.
Met zijn tweeën op de slee. Lachen, gieren, gillen en brullen.
Sommige botsten bijna tegen een boom aan.
Het was er zo gezellig.
Helaas heb ik geen slee. Lijkt mij achteraf wel gaaf zo'n slee.
Ik heb ook nooit een slee gehad maar volgens mij is van een heuvel afglijden best wel lachen.
Ik heb er een aardig poosje staan kijken.
Tevreden en opgeladen liep ik terug naar huis.
Ik had hele rode koontjes.
Mijn vriend peste mij ermee. " Je bent zo rood als een biet"
Maar ik voelde mij heerlijk.
Ben wel blij met de sneeuw. Mensen klagen nu over de sneeuw maar mensen klagen altijd.
Als je het mij vraagt is sneeuw gezond.
Oh en niemand die 1,5 meter afstand hield.
Plezier voorop, lekker genieten!