Snotdagen.

Ik had er de laatste jaren een gewoonte van gemaakt om oudejaarsavond in m'n eentje te vieren.
Een soort zelfverkozen ballingschap of zo..
Als kind vond ik het al een rare avond. Voornamelijk omdat mijn moeder om klokslag 12 uur naar het toilet verdween om daar een potje te gaan huilen. Pas toen ze overleed toen ik 16 was, ontstond daar begrip voor.
Ze dacht op dat moment aan de mensen die ze in haar leven verloor. En ik doe nu al jaren hetzelfde.
Het maakt dat het bij mij geen vrolijke boel is, in die laatste uurtjes, die laatste minuutjes van het jaar.

Dit jaar was er geen sprake van een viering in eenzaamheid. Want ik was bij mijn lief.
Het voelde, vreemd genoeg, opeens totaal niet meer beangstigend ; die tikkende klok.
Er waren geen zware en zwarte gedachten. Geen moment eigenlijk. De avond miste de lading die het normaal
wel met zich meedroeg. De slagen van de klok klonken niet als een bombastisch treurlied, maar meer als een
vriendelijk kwinkelerend vogeltjeskoor. Het jaar was voorbij en een nieuwe begon. Nou en? Niks engs aan!
Een gelukkig nieuw jaar, een kus en een knuffel. Wat was het dit keer gemakkelijk. vrolijk
Het helpt natuurlijk ook wel mee als er iemand als een idioot : Aaaaaaah, ooooohhhhh, oeeeeee voor het raam staat te
schreeuwen terwijl er niets, werkelijk geen vuurpijl te zien is. En nee..hij was niet dronken.
Alleen maar lief.

Jammer dat ik ziek werd op 1 januari..Ook al betekende dat wel een verlenging van mijn logeerpartijtje.
Als zoiets mag gelden voor een test van je relatie, dan denk ik dat ik totaal niet bezorgd hoef te zijn.
Nee, dat denk ik niet..ik weet het zeker.
Met verbazing gekeken hoe vriendlief, zonder blikken of blozen, mijn volgesnoten zakdoekjes bij elkaar veegde
om ze weg te gooien. Ik vind dat van mezelf vaak al niet smakelijk. Dus goh..dat hij dat voor me doet.
Is het raar dat ik daar behoorlijk van onder de indruk ben?
Hij was daarnaast druk in de weer met het persen van sinaasappels, soepjes serveren, en af en toe een troostende zoen.
Gewoon op de mond.
''Weet je het zeker, straks steek ik jou ook aan.''
-''Heb ik een souveniertje van je als je straks weer thuis bent.''
En hup, daar ging-ie weer met een lading volle zakdoeken.

Hij ging met mijn hond uit, en die op zijn beurt liet zich braaf meenemen.
Ik slikte volgzaam een hoofdpijnpoeder. EN Oscillococcinum. Is er IEMAND die die balletjes allemaal onder de tong kan houden?
Bij mij ontsnappen ze aan en naar alle kanten. Met het puntje van je tong die dingen terug proberen te duwen werkt niet.(Tried that!)
Want dan is de rest ook pleite..Er moet toch iets simpelers op te verzinnen zijn. Druppeltjes of zo? Ik zeg maar iets wilds..
Gelukkig waren die koude rillingen die ik had al snel verdwenen. Ook voor mijn lief, die twee vreselijke ijsblokken, die
bij nader inzien mijn voeten waren, tegen je scheenbenen aan lijkt mij geen pretje. Maar het werkte wel!
Voor mij in ieder geval..

Na een paar dagen moest ik toch echt naar huis. We hielden ons groot op het station.
Blijven glimlachen. Totdat de trein vertrekt en de ander je niet meer ziet.
Daarna de dagen dat je af moet kicken. Wennen dat je alles weer zelf moet doen. Niet hand in hand over straat.
En niet meer samen slapen. Beetje koude voeten in bed en het allerergste ; zelf die zakdoeken weer opruimen..knipoog
Man, that's tough!
05 jan 2013 - bewerkt op 06 jan 2013 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende