soms

heb je het idee dat het geen zin meer heeft
heb je het gevoel dat alles nutteloos is
denk je dat er niets is dat zal veranderen

theoretisch kan ik het bevatten
theoretisch is er nagenoeg niets dat onbegrijpelijk is.
maar op een gegeven moment kan het gevoel er niet meer bij
en dat dat is wat ik nodig heb
gevoel

er is niks dat ik nog voor mezelf wil of doe
het is allemaal verbonden aan verplichtingen en verwachtingen

ik heb het leven mezelf onmogelijk gemaakt

ik kan hier en daar wel een reactie geven,
iets aan theorie toevoegen
maar niets concreets.

in die zin ben ik waardeloos

ik kan me verdiepen in zaken die meeste mensen niet boeien
en ik kan het belang van die dingen nog zo benadrukken
maar niemand lijkt te snappen dat wat ik in theorie snap
en zo kan niemand me een gevoel aan rijken wat ik kan voelen en dus begrijpen.

sommige dingen zijn zo simpel in het leven mits je maar de complexiteit ervaart.
dit is niet paradoxaal, dit is simpel de regels toepassen en dan is het simpel,
consequent zijn.

op dit moment zo als vele momenten weet ik simpel weg niet meer wat ik moet
wat ik kan en wil
er is geen wil

en ik kan het nog makkelijker maken
en simpel uitleggen
er is geen wil omdat er geen liefde is.

geen liefde maakt dat er geen veiligheid is
en geen veiligheid maakt dat er geen rust is
en geen rust maakt doelloos omdat er geen rust is een doel te vinden.
het is als nerveus een geweer richten op honderden aanstormenden tegenstanders en zo paniekerig zijn dat je niet kan richten en alleen maar twijfelt.
en heel simpel is het om de trekker over te halen en blind te schieten (spray and pray)
want die kansen zijn hoger dan niet schieten en twijfelen.

eerder nog zou ik het wapen op mezelf richten in een narscistische daad
wetende dat ik het geluk van hen zou ontnemen wanneer ze me dood aan zouden treffen.
dit geldt voor iedere situatie.

het stukje morele overwinning zoals hitler had toen de russen voor de deur stonden
met het vooruitzicht op een farce van een neurenberg.

het enige dat me stoort aan nu sterven is de wetenschap van ellende
liever sterf ik wetende dat het beter wordt, en nu weet ik dat het eerst slechter zal worden, en dat is niet een tijd om afscheid te nemen.

maar wel een tijd dat ik er vaak aan denk.

en het boeit me niet meer
tuurlijk voel ik liefde voor mijn vrienden en familie
maar het boeit niet meer.
wat anders krijg je er voor terug dan materialistische wensen ?
en materialistisch in deze is zelfs de gemaakte lach ter blijk van "gezelligheid"
waar ze weten dat gezelligheid iets is dat slechts zelden bereikbaar is voor mij.
waan jezelf net als iedereen dat je baadt in gezelligheid.
ik kan het niet meer.

ik ben het zat te leven in de wereld van vergeten ernst.
zat te leven in de leugens en waan van de massa
ze weten niet beter ?
ze weten heel goed beter, maar willen het gewoon niet,
en de volgende generatie die zal niet beter weten
niet beter kunnen weten omdat mensen nu de ernst niet van het leven serieus nemen.

liefst zou ik moorden
vrienden familie onbekenden
maakt niet uit wie en wat, want het is slechts een verlossing.
het is als het dilema van proef dieren.

je kan ze vrij zetten, maar als laberatorium dieren missen ze het instinct te leven in de natuur.
moet je ze dan dood maken ?
of moet je ze dan maar laten lijden in de kooien van de pharma en cosmetica industrie ?
mensen zijn niets anders.

grote woorden over geloof en god,
moraal en wet.
maar leven naar ?
dat zit er niet in.
mensen leven voor de kat d'r kut. (de kat z'n kut kan niet omdat het dan mannelijke kat is met een kut dat vrouwelijk is.)
naja

inconsistenties van de mens en maatschappij.
ik ben het zat
kan er niet meer tegen maar wijger mee te doen aan die onzin.

er is geen motivatie te leven noch dood te gaan

ik ben het zo zat