Soms.

Lentedagen zijn het mooist. Als kind hield ik het meest van de zomer. Ik vond het geweldig om in de klas in spanning te wachten, als de juf naar buiten ging om te kijken of het warm genoeg was om zonder jas naar buiten te mogen. Nu hou ik van de lente. Wanneer knoppen aan de bomen komen en het weer nog wisselvallig is. Van die dagen die net niet warm genoeg zijn voor een korte broek, maar precies goed voor een driekwart. Van die kleine dingen die dan net het verschil maken. Tussen warmte en koud zit lauw, tussen goed en slecht zit gaat wel en tussen reus en dwerg zit mens. Maar er zit niks tussen haat en liefde.

Soms haat ik je ..


Er bloeit altijd meer dan alleen de bloemen en de bomen. Er ontstaan vaak nieuwe relaties, er worden kinderen geboren en huwelijken worden voltrokken. Ik loop vaak door het park, om de liefde te zien hangen. Kinderen spelen in de zandbak, maken taartjes, of gooien zand in elkaars oog. Vroeger schreef ik altijd met een stokje in het zand hartjes. Aan de ene kant mijn naam en aan de andere kant? Volgens mij schreef ik ‘mijn man’ of ‘papa van mijn kind’, in ieder geval iets wat echt alleen een kind op kon schrijven. Ik vind het daarom ook geen wonder dat ik jou in de lente heb ontmoet. Mooi seizoen, nog mooiere jij.

Soms haat ik je, omdat ..


Het is nu winter. Minder mooi seizoen, niet minder mooie jij. Integendeel. Die sneeuw om je heen maakt het plaatje compleet. Er ligt een blosje op je wangen door de kou, wat bij mij altijd komt door iets wat jij hebt gezegd. Ik denk dat ik die bloem ben geworden, maar dan volgroeit in de winter. Of misschien toch in de zomer. Of is het in de herfst al gebeurd? Ik ben de bloem, jij bent de bij. Dan zie ik je van zo dichtbij, dat ik het niet meer wil zien. Kijk jij maar naar mij, zodat jij niet kan zien hoe mooi je bent. Bijen halen stuifmeel bij de bloem, jij haalt liefde bij mij. Er blijft altijd wat over, en zo is dat bij jou ook.

Soms haat ik je, omdat ik mijn liefde niet kwijt kan ..