Sorry dat ik zeur

"Als ik groot ben,"dacht ik vroeger"ben ik nergens meer bang voor! Dan ben ik volwassen en tel ik even goed mee als andere grote mensen." Er was namelijk wel het nodige waar ik als kind bang voor was;het engste vond ik boze volwassenen, die, hoe je je best ook deed, altijd wel wat op je aan te merken hadden en je het gevoel gaven dat je niet deugde.Zoals bijvoorbeeld die zwemlerares bij het eerste bad. Ik had m'n dag niet en ze ging tegen me te keer op een manier waarop onmiddelijk een flinke afkeer van zwemlessen ontstond.En ja, iets terugzeggen, dat kon ik maar beter niet proberen want dan was het helemaal donderen, dat begrijp je. Maar als ik volwassen zou zijn konden andere volwassenen mij niks meer maken, dan zou ik ze wel vertellen wat ik van hun houding vond. En als ik volwassen was zouden ze me anders behandelen dan ze nu deden, meer als iemand die meetelt, dacht ik.
Intussen ben ik volwassen, maar het valt me, eerlijk gezegd, vies tegen.Mensen hebben zo gauw een oordeel klaar, onderschatten je, trekken konklusies die nergens op gebasseerd zijn en geloof me, dat doet best zeer.Iedereen heeft waarde, ik weet het, maar de maatschappij -kom ik weer aankakken met dat stomme stokpaard van me- weigert dat in te zien.Ongelooflijk dom! Er is nog nooit iemand geboren zonder mogelijkheden, hooguit mensen die er met de pet naar gooiden of verkeerde keuzes maakten, maar zelfs voor zulke mensen zijn er nog kansen en mogelijkheden. Alleen meent de maatschappij iedereen op allerlei kleinigheden af te moeten rekenen.En dan maakt het niet uit of het om een strafblad, een handicap of wat dan ook gaat, ze is spijkerhard!Ze wil alleen maar geld, macht en aanzien. Ze is respektloos en kan niet iedereen in zijn/haar waarde laten.Het is ook niet zo gek dat er zoveel mensen zijn die het niet meer zien zitten.Ik word er wel eens moedeloos van, maar ik denk niet dat ik daar de enige in ben.En weet je, ik weet dat er genoeg in het leven is om van te kunnen genieten en om blij mee te zijn, maar de zorgen op de achtergrond, waar we zoveel mogelijhk aan proberen te doen, zeuren maar door.Gelukkig geloof ik en ik bid er ook vaak over, maar het is net of ik voor een deur sta, die stevig op slot zit.Nou weet ik dat het een kwestie van doorgaan is, maar ja, ik heb natuurlijk het liefst meteen een pasklaar antwoord, wachten duurt al gauw te lang, zeker voor een ongeduldig type als ik. Toch ga ik maar door, eens moet die oplossing er toch wel komen. Ik wil nou eindelijk wel eens iets positiefs, eigenlijk schaam ik me voor de angsten, de zorgen en de moedeloosheid. Ik wil er liefst ook niemand mee lstig vallen, want wil niet als negatief gezien worden. Sorry dat ik zeur, maar ik wilde het gewoon even kwijt.