Held op sokken

Eigenlijk ben ik een enorme held op sokken;als er iets mis gaat of als er een probleem is, kom ik daar niet graag voor uit en zeker niet tegenover familie of kennissen.Ik ben dan altijd zo bang voor negatieve reakties, die me het gevoel geven dat ik wel ongeveer de grootste looser ben die er ooit is geweest. Dat heb ik altijd al gehad met als gevolg dat ik, vooral als kind, vaak dingen verzweeg of ontkende.En dat ik vaak over dingen loog. Fout, natuurlijk maar wat doe je als je bang bent? Slim is het niet en dat heb ik dus wel gemerkt. De leugens uit angst zijn nu wel voorbij, maar toch...als ik iemand iets vervelends moet zeggen voel ik me allesbehalve lekker. Ik ben dan wel eerlijk, maar als er een negatieve reaktie komt, krimp ik wel enkele centimeters en weet ik me geen houding te geven.Het maakt wel verschil aan wie ik een vervelend verhaal moet vertellen;aan mensen die me op een normale, volwassen manier benaderen durf ik beter te zeggen wat er loos is dan aan van die sensationele lui, die er meteen een groot drama van maken, of van die mensen die meteen belerend gaan doen. Ik kan niets met dat soort mensen, bij hun voel ik me net een klein kind dat op haar kop krijgt.Ook aan mensen die gauw van hun stuk zijn en zich blijkbaar niet op mogelijke oplossingen willen laten wijzen vertel ik niet gauw wat er aan de hand is.Ik los dan nog liever het probleem zelf op.Als het er op aan komt vind ik mezelf maar een vreemd mens; belachelijk dat ik niet met negatieve reakties kan/wil omgaan.Anderen kunnen dat toch ook? En de meeste mensen verweren zich, schijnbaar zonder moeite, tegen negatieve reakties. Maar ik...ik sta er dan als een zoutzak bij, met een vuurrood hoofd en mijn mond vol tanden, net als een klein kind dat een veeg uit de pan krijgt van een leraar op school.Ik vind mezelf wat dit soort dingen aangaat een echte looser, een sulletje... wat moet ik met mezelf aan?