Sorry pap en mam

Vanochtend heb ik mij verslapen, alweer. Ik had mijn wekker wel gezet maar werd anderhalf uur later wakker. Te laat, dan maar niet naar college vandaag. Alweer. Beneden, wanneer ik zeg dat ik boodschappen ga doen vragen ouders: moet je niet naar school vandaag?! Uhm nou, ik heb me verslapen. Zij boos, ja je gaat er wel makkelijk mee om he! Het is de laatste tijd net alsof niets je meer boeit! Na een hele tijd stilte van mijn kant, twijfelend of ik me uit zal spreken, zijn daar dan toch de woorden: Weetje wat het is, je zegt net dat het lijkt alsof niets me meer boeit maar dat is ook zo. Ik weet wel dat ik dingen moet doen of leuk zou vinden maar ik voel het niet. En ik ben bang dat jullie het niet begrijpen, omdat jullie willen dat alles goed gaat met je kind maar ik denk gewoon dat dit een fase is waar ik doorheen moet. En ik ben niet depressief ofzo, ik voel t gewoon alleen allemaal even niet meer en daarom ga ik nu ook naar die psycholoog. Vader: Nou, dat denk ik dus wel, dat je depressief bent! Wij merken al heel lang dat het niet goed gaat, maar als jij je niet uitspreekt dan kunnen we het ook niet begrijpen he. (Later dacht ik over deze zin: als jullie al zolang zien dat het niet goed gaat, waarom nemen jullie me dan niet even in de armen en vragen met begrip wat er is?) Nja, nog even een woordenwisseling gehad dus, maar ik vraag me af of ze het begrijpen.

De rede dat ik me niet volledig uitspreek naar hen toe is omdat ik merk dat ik er nu achter kom wat ik van hen heb gemist en ik geef ze daar niet de schuld van, maar ik ga het ook niet naar ze uiten. Zij hebben me onbewust een leven opgedrongen, zonder mij het vertrouwen te geven dat ik het zelf kan. Ik heb geen vertrtouwen in mezelf en in niemand eigenlijk. En ik denk dat dit komt omdat zij ook niet op zichzelf vertrouwen, waardoor ze anderen ook niet kunnen vertrouwen. Inclusief mij dus. En ik kan zo kwaad worden want als ik kijk naar alles wat ik tot nu toe heb bereikt zou je kunnen zeggen dat de wereld aan mijn voeten ligt. Maar dat voel ik niet. En ondanks al die prestaties van mij, krijg ik wel schouderklopjes en waardering van mijn ouders, maar nog steeds geen vertrouwen. Nog steeds zeggen ze niet: laat haar maar gaan, want dat gaat wel goedkomen. Zij redt zich wel. Na ALLES wat ik aan prestaties heb neergezet, na alles wat ik voor hun heb gedaan.

Ik wil niet meer, niet als het zo verder blijft gaan. En nee, het boeit me ook allemaal niet meer. En dat is zwaar klote want deze studie is mijn studie, dit is wat ik wil studeren want ik vind het allemaal heel interessant. Ik wil alleen niks meer op dit moment, dus ook dit niet. En dan heb ik alsnog mijn eerste half jaar gehaald, gelukkig. Want als ik dat niet had gehaald, had ik mezelf echt afgemaakt. Of was ik gestopt en vertrokken. Verleidelijke gedachten. Lost alleen niks op.