Stap 1: Toegeven

Zoals ik in mijn vorige dagboekje vertelde wil ik dolgraag veranderen! Niet voor andere, maar voor mijzelf. Ik ben bang dat als ik door ga, zoals ik nu bezig ben, ik niet alleen mijn zelf kapot maak, maar ook iedereen van wie ik hou verlies…

Zoals ik al vertelde ben ik vaak bang, voel ik mij vaak eenzaam, ben ik meestal verdrietig en ‘down’. Ik sluit mijzelf vaak op dit soort momenten op in mijn kamer, en meestal met heel erg veel verkeerd eten. Door de jaren heen ben ik een echte emotie eter geworden, met als gevolg dat ik zo’n 8 kilo ben aangekomen. Er zijn 6 jaar geleden een aantal dingen gebeurd, waar ik het (nu in ieder geval) liever nog niet over wil hebben. Deze gebeurtenissen hebben mij gemaakt tot wat ik nu ben, een bang, eenzaam meisje.

Ik heb al sinds 19 december 2006 een vriend, die mij redelijk uit de put heeft geholpen. Toen ik hem leerde kennen had ik serieuze plannen om een einde te maken aan mijn leven, maar gelukkig heb ik dat nooit gedaan. Samen hebben wij al veel leuke en mooie dingen meegemaakt, maar ik ben bang dat ik zonder hem, nergens meer ben… Door de jaren heen ben ik verslaafd geworden aan mijn eigen vriend, hij is het enige wat helpt tegen mijn ‘down’ momenten, de enige die mij vrolijk kan maken en de enige die mij zin geeft in het leven. Dit klinkt heel triest, en dat besef ik nu zelf ook. Het is tijd dat ik onafhankelijk wordt van de mensen om mij heen, en dat ik een vlinder wordt die zijn vleugels uitslaat! Het wordt tijd dat ik ECHT ga genieten van het leven, en dat ik weer leer om mijzelf vrolijk te maken.

De reden dat ik hier nu opeens zo mee bezig ben, is omdat ik langzaam aan steeds banger ben dat ik mijn vriend ga verliezen. Ik weet niet precies hoe het komt dat ik dat gevoel heb, of misschien ook wel… Het zijn gewoon allemaal kleine dingetjes bij elkaar die mij bang maken. Die mij het gevoel geven dat ik misschien moet veranderen, voordat ik hem echt kwijt raak. Ik probeer soms er over te praten, maar de laatste tijd is praten niet echt mijn ding…

Een aantal van dit soort kleine dingetjes zijn:
1. Toen ik mijn vriend leerde kennen was hij een jongen die vaak verschillende vriendinnen had. Hij bleef (zo gaan de geruchten) nooit lang bij een meisje, en zijn vrienden gaven mij maximaal 1 maand. Die ene maand is nu al bijna 3 jaar, en al de vrienden van mijn vriend hadden ook allemaal lange relaties, maar worden langzaam aan weer vrijgezel.
2. Mijn vriend zegt soms wel eens dat hij het gevoel heeft dat hij zichzelf niet goed kan ontwikkelen als jonge jongen zijnde als hij altijd aan iemand vast zit (mij dus in dit geval). Hij bedoeld dat hij graag dingen zelfstandig wilt doen, zoals een wereldreis maken, stage lopen in het buitenland, enz. Hij vindt dat als hij dit wilt doen, hij geen vriendin kan hebben omdat dat niet gaat werken.
3. Hij zegt vaak dat hij mij dikker vindt worden, en dat hij dat minder mooi vindt. Soms zegt hij (als grap bedoeld) dat hij het uitmaakt als ik boven de 55 kilo weeg. Ik weeg nu 63 kilo en durf het hem heel erg lang niet te vertellen. Laatst heb ik het toch gedaan en was hij teleurgesteld dat ik het zo ver heb laten komen. Hij weet dat ik gelukkiger ben als ik dunner ben, en bedoeld het allemaal goed, maar op sommige momenten klinken sommige dingen kwetsend en maken ze mij bang.
4. Hij zegt vaak dat hij lekker met de jongen uit wilt en gewoon spontaan dingen wil kunnen doen. Als voorbeeld gaf hij laatst dat hij nooit zomaar een bar in zou lopen en iemand een klap zou geven omdat hij altijd het gevoel heeft dat hij veilig thuis moet komen voor mij. Ook zij hij dat hij nooit meer zomaar op een meisje kan afstappen en haar kan zoenen, omdat hij altijd aan mij blijft denken. *Notitie: toen ik vroeg of hij hier dan behoefte aan had zei hij van niet. Dat hij nu nog van mij houdt, maar dat het maar een voorbeeld was van wat hij bedoelde. Dat hij zijn punt zo duidelijker kon maken (of zo?)

En zo zijn er nog veel meer kleine dingen die mij steeds vaker onzeker maken over onze relatie. Ik wil hier niet bang voor zijn en gewoon genieten van de tijd die we WEL nog hebben. Ik wil ook proberen te veranderen voor mijzelf, maar ook voor mijn vriend. Ik hoop dat als ik verander, hij ziet dat ik het ook alleen kan redden, dat ik niet afhankelijk van hem ben, en dat ik hem dan een minder benauwend gevoel geef. Hij heeft namelijk wel eens gezegd: “Ik ben bang dat jij jezelf iets aandoet, als ik het ooit uit zou maken”. Ik wil niet dat hij bij mij blijft omdat hij bang is dat ik anders zelfmoord pleeg, ik wil dat hij bij mij blijft omdat hij van mij houdt!

Daarnaast vind ik het ook gewoon belangrijk om onafhankelijk te worden. Ik ben 19 jaar oud en moet straks ook ooit op mezelf wonen. Ik wil proberen mijzelf met mijn problemen te confronteren, en te vechten voor wat ik echt wil!

Ik hoop dat ik hier de steun kan vinden om door te blijven vechten als het moeilijk wordt!

Liefs, Farfalla Bibiana