Stipt

Samuel Wolf was zesentwintig jaar, drie maanden en twee dagen oud en zou geen dag ouder worden. Om precies te zijn zou hij over vijf minuten sterven. Niet omdat zijn lichaam gegeseld werd door een vreselijke ziekte. Integendeel, hij sportte twee maal in de week, at slechts verantwoorde voeding en was verder kerngezond. Evenmin zou hij sterven door de hand van een beul of andersoortige moordenaar. Samuel Wolf zou over precies vijf minuten sterven omdat Samuel Wolf besloten had om over precies vijf minuten te sterven.

De beslissing om te sterven had hij al enkele maanden eerder genomen, maar de precieze tijd had hij pas gisteren bepaald. Hij zou zoals elke ochtend om precies tien over zes opstaan, zich wassen, scheren en aankleden, om zoals elke ochtend gedurende de laatste jaren van zijn leven om zeven uur stipt aan het ontbijt te zitten. Na het uitgebreide engelse ontbijt dat hij steevast nuttigde poetste hij zijn tanden, om acht uur zou hij dan sterven.

Een afscheidsbrief liet hij niet achter. Ten eerste was Samuel Wolf een praktisch man en hij vond een afscheidsbrief niets meer dan aanstellerij. Ten tweede had hij vrienden noch familieleden die zich voldoende om hem bekommerden om zich druk te maken over iets triviaals als de reden van zijn sterven.
De wijze van sterven had hij evenals het tijdstip nauwkeurig bepaald. De meest pijnloze en snelle manier leek hem de kogel. Maar Samuel Wolf bezat geen vuurwapen. En in tegenstelling tot wat men gezien het overvloedige gebruik van vuurwapens in films en nieuwsbulletins zou vermoeden had hij niet het geringste idee hoe hij een vuurwapen moest bemachtigen. Daarnaast bedacht hij zich op tijd dat een schot in het hoofd waarschijnlijk voor veel rotzooi zou zorgen en het idee om met zijn laatste daad zijn altijd brandschone huis te besmeuren stond hem tegen. Om diezelfde reden zou hij ook niet zijn polsen doorsnijden.

Vergif of slaapmiddelen leek een andere simpele oplossing, ware het niet dat Samuel Wolf een levenslange doodsangst had voor drugs, medicijnen en andere farmaceutische producten. Dit was ook de reden dat hij als enige in zijn middelbare schoolklas nooit geëxperimenteerd had met drugs, iets waarvoor hij de enigszins onverdiende bijnaam ‘Pastoor Wolf’ had gekregen.
De strop leek hem de beste en eigenlijk enige overgebleven optie. In zijn woonkamer was geen gelegenheid om het touw aan vast te knopen, maar op zolder bevond zich een stevige dwarsbalk en die plek had hij dan ook uitgekozen om te sterven.

In tegenstelling tot de acteurs in films die hij het al zo vaak had zien doen, besloot Samuel Wolf niet zijn beste kleding aan te trekken. Hij wilde zich niet anders, beter, voordoen dan hij was, zelfs niet in de dood. Een echt goed pak of galakostuum had hij overigens nooit gehad. Veel geld uitgeven aan kleding, zeker kleding die men zo weinig draagt, beschouwde hij als pure ijdelheid. En hij was geen ijdel man. Hij zou sterven in de kleding waarin hij al jarenlang getrouw rondliep op zijn vrijde dagen. Een simpele blauwe spijkerbroek en een oude spijkerblouse. Hij zou sterven zoals hij geleefd had: eenvoudig en stipt.

Terwijl hij het krukje opstapte dat hij de vorige avond had opgesteld onder de grote dwarsbalk bedacht hij zich dat het vandaag de verjaardag van zijn chef op het postkantoor was. Hij zou maandag de taart missen. Hij keek nog een laatste keer naar zichzelf in de ouderwetse staande spiegel die aan zijn grootmoeder had toebehoord en stapte toen van zijn plaats.
Terwijl het touw zich als een wurgslang om zijn nek zoog keek Samuel Wolf op zijn horloge en zag dat hij even stipt was als altijd: hij stierf op acht uur.