Stoppen met oppassen
Ik ga misschien stoppen met oppassen, wat er gisteravond is gebeurd heeft me aan het denken gezegd.
Ik ben me bnamelijke echt lamgeschrokken.
Ceile klaagde opeens over buikpijn. Oke, oke, kan gebeuren, maar omdat ze zo ziek is schrok ik toch wel extra. Ik hoorde haar huilen door de babyfoon. Water drinken hielp niet, op de wc gezet, hielp ook niet. En ze had maar pijn en pijn. Dus ik maar ten einde raad haar moeder gebeld, en ze kwamen er meteen aan. Het was toch maar tien minuten eerder.
En cecile begon er over dat haar zus misschien droomde dat zij (cecile) ziek was, en ze wou niet alleen zijn.. Ik was toch best wel bang. Maar toen kwamen haar ouder thuis. En wat vragen ze: "Heb jij vandaag wel gepoept?" En toen hebben ze haar op de wc gezet.
Maar ik was echt enorm geschrokken. Ik heb me daar nog groot kunnen houden, maar toen ik thuis alleen in bed was heb ik wel moeten huilen. Stel er was echt wat ergs gebeurd, bah, moet er niet aan denken. Had mn vriendje gebeld, en hij begon over het stoppen met oppassen. Ik snap hem ook wel, als Cecile komt te overlijden komt dat voor mij ook hard aan, en ik moet mn eindexamen nog halen, ik moet nog een heel nieuwe studie beginnen.
Maar aan de andere kant wil ik ze zo graag steunen. Maar toch, hiermee help ik mezelf niet. Ik wil ook niet naar een psycholoog moeten omdat ik het gewoon niet aan kan. Ik weet het niet. Maar als ik stop vallen er wel veel zorgen van me af. Stoppen voelt wel alsof ik hen in de steek laat, wat ik ook niet wil.
Later bleek dat ze buikgriep had, en het is waarschijnlijk morgen al over. En nu klinkt het niet zo erg, maar ik was echt enorm bang.
It*sme, vrouw, 31 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende