Succes - filosofie

Daar zat ik op de bank, met twee mensen die ik lief had. Rechts mijn beste vriend, en rechts van hem zijn vriendin. De tv stond aan, en plotseling werd het beeld verziekt, en het geluid simpel. Er begon een concert met Thomas Berge. Je weet wel, dat ziekelijk over het paard getilde kwalletje die zeer onintellectuele niet zelfgeschreven teksten produceert met wat jankerige uithalers op momenten dat hij dat van zijn producer moest doen. Waar de pasjes en bewegingen zijn ingestudeerd en de hele show gemaakt is. Niets wordt aan het toeval overgelaten en het komt niet echt over op me. Aslof de hele show een masker op heeft. Plotseling zie ik een glimlach op het gezicht van de vriendin van mijn vriend verschijnen. 'Je gaat me toch niet vertellen dat je Thomas Berge leuk vind he?', vroeg ik haar met een ongeloofwaardige blik. 'Hij heeft anders meer fans dan jij', kaatste ze terug. In eerste plaats deed die opmerking me meer dan ze bedoelt had. Het ging ook nergens over, maar toch, het was alsof ik alsof ik in lagere positie werd gebracht dan dé kwal. Totdat ik me bedacht dat kwaliteit helemaal niet vastgekoppeld is aan succes. Neem maar eens de straatmuzikant uit Dordrecht. Een neger zonder naam. Maar met een gitaar. En spelen doet hij. Improviseren en musiceren. Wat je hem maar vraagt, hij kan het. Succes? Nee, hij leeft verdorrie op de straat. Puur? Ja, voor de volle 100 procent. Kwaliteit? Uiteraard, hij kan wél zijn eigen stukken schrijven en er nog bij zingen ook. Het gaat mij niet om deze specifieke straatmuzikant. Er zijn zoveel kleine zolders waar er met kleine bandjes gejamt wordt. Muziek die we nooit te horen zullen krijgen. Of de onbekende componist die met zweet op zijn voorhoofd gebogen zitten boven zijn bladmuziek. Die de muziek in zijn hoofd probeert om te zetten in noten tussen vijf strepen. Terwijl het misschien nooit uitgebracht zal worden. En ja, ik weet het, over smaak valt niet te twisten. Dus als jij de kwal prachtig mooi vindt dan kan dat (blijkbaar). Maar durf het geen kwaliteit te noemen wat de kwal voortbrengt. En durf hem al helemaal niet beter te noemen omdat hij veel succes heeft. Want succes is in dit geval slechts een uiting van de zielige eenvoud van sommige zielen. En in mijn ogen hoort de neger zonder naam daar zelfs eerder op het podium te staan.

In de wetenschap is succes wel iets moois. In een verschrikkelijk domme satirische film die wel vermakelijk was kwam vanuit het niets een prachtige quote. "Het verschil tussen gestoord en briljant is diens succes". Het mooie hier is dat mensen durven te twijfelen. Vroeger waren wetenschappers regelrechte alto's. Ze durfden te betwijfelen dat de aarde plat was, en ze durfden te betwijfelen dat de zon om de aarde heendraaide. Semmelweis betwijfelde dat ziekte te maken had met zonde of toeval. In de filosofie betwijfelt René Descartes zelfs aan de gehele werkelijkheid van de wereld. Maar toch is er iets werkelijkheid te noemen, bedenkt Descartes. Cogito ergo sum, ik denk, en daarom besta ik. Waar uit een paar uit de lucht gegrepen mijlpalen uit de wetenschap blijkt dat kwaliteit vaak wel gekoppeld is aan succes, begin ik de beroemde quote van Descartes in twijfel te trekken. Ik denk, dus ik besta. Bestaat het publiek van dé kwal dan werkelijk? Of is het slechts een kwade droom waarvan ik het bestaan niet had willen weten?