t gevoel dat t ooit weer goedkomt

ik weet dat ik ooit eens gezegd heb dat t n deel van me is, dat het me maakt wie ik ben en bla bla bla...

Maar dat deel van mij moet weg. Ik ben m helemaal spuugzat..

En iedereen wil wel helpen, maar niemand kan me helpen... ik wordt helemaal volgestouwd met tips en dingen van anderen, maar ik zou ze veel liever even mn gevoel geven, zodat ze weten dat hoe zeer ik t ook waardeer, t niet echt helpt,... ik wil liever dat mensen weten hoe depressief zijn voelt, dat ze me snappen...

Ik ben mezelf zat, ik wil niet meer, ik wou dat ik helemaal een slag in de rondte kon slapen...
Had ik ook maar een beetje hoop op beterschap, een klein beetje t gevoel dat t ooit weer goedkomt met me... Als ik morgen van iemand hoor, "ik heb n glazen bol, en over een half jaar ben jij heel gelukkig..." dan rijd ik naar de albert heijn, koop voor n half jaar eten en drinken, sluit mezelf op hier en wacht n half jaar...

Nu heb ik die hoop niet, nu ben ik er maar tegen aan het vechten, en dat mag ik ook niet van t riagg, van haar moet ik t accepteren, zij zegt echt letterlijk "Als je denkt, shit man ik ben depressief, moet je op de bank gaan zitten en denken, oh ja ik ben depressief he, nou dat is dan maar zo"

Hoe krom is dat? ik wil alles op alles zetten om t niet te accepteren, ik wil dit toch niet. ik ga toch ook niet met lelijke vrouwen naar bed? dat is hetzelfde, eigenlijk vind je dr om te kotsen maar toch hang je m erin. vechten ertegen, bezig blijven, 0,0 % rust meer,... gaan gaan gaan..... dat breekt je ook, maar ook al denk je bij jezelf, vandaag even relaxen.... na 3 minuten zit je al te stuiteren want je wil afleiding, niet alleen zijn met je hoofd... en je gedachtes...

Accepteren... echt niet, dat kan ik niet...

Maar ja, vroeger zijn mn vader en moeder elkaar een keer tegengekomen en vonden elkaar wel leuk, nou lekker dan, daar ben ik nu de dupe van... verdomme.
Ik wou dat ik kon verdwijnen, en dan zo verdwijnen dat ik ook uit de wereld wordt gewist, nu mag ik mezelf niks aandoen, want dan krijgen er mensen verdriet om, maar als ik nou mezelf uit de wereld kan wissen dat iedereen me ook gewoon vergeet, dan zou alles opgelost zijn...

Ik gun mezelf t echt van ganser harte dat het weggaat, maar wat ik moet doen lukt niet, accepteren lukt niet, op tijd naar bed lukt niet, beter eten lukt niet... alleen t minder drinken lukt op zich wel aardig, de ene keer beter dan de andere..

t wordt gewoon ook tijd voor die hoop, sowieso die hoop, dat ik de hoop op beter voelen krijg.. de hoop op ontspanning en rust.. ik wil t ik wil t ik wil t!