vaker en vaker
meer en meer
valt de vermoeidheid
hard in t lijf
valt het op eenzame bodem
rusteloos en vergeten
zodat er vergeten rust ontstaat
slaap ik straks weer vroeg
en voor de zon op gaat
ben ik het die naast zijn bed staat
nutteloos
mijn lijf
slechts goed voor economische doelen
en daar ben ik zelfs
bar slecht in
gebruikt
en verloren
laat mij maar zeiken en verdrinken
om dieper weg te zakken
en in de onrust te zinken
ik denk dat ik verkouden ga worden
en kan niet bij het medicijn
kan niet iemand laten genieten
want ik draag slechts de pijn
kan niet meer ontspannen
in mijn vrije tijd,
wat lijkt me dat fijn
ik lees dat mensen falen
dat mensen pijnlijden
en ik sta hier een beetje hulpeloos
de wereld te misleiden
er is geen hoop
en geen droom in mij
slechts een hoop tot falen
en een droom van verlies
om geen telleurstelling te behalen
is die laatste dan toch hoop ?
want angst is hoop
en hoop is angst
maar ik zie geen licht
geen liefde vol ontvangst
grouwer en grouwer
sluit duisternis mij in
mijn vrijetijd een klein gevang
en werk waar in ik een lach vind
en heel eerlijk, maakt mij dit bang
ik ga weer optijd naar bed
heb geen zin in wachten
geen zin in pret
kan niet spoken met vrouwen in gedachten
en loop ook niet meer naar sex te smachten
ik denk dat ik alles ga verliezen
alles dat ik nog had
niet dat dat nog iets was
maar t bleek ik had nog zat
toen ik mijn gevoelens door las
vervagend
af vragend
weinig uitdagend
niets behagend
eenzaamheid dragend
mezelf verlagend
tot een hoopje
niets