Tafelgesprek
Wauw, wat een tafelgesprek vanavond bij het eten...
Het begon ermee dat mijn zusje ineens zei: ik vroeg me af... voor wie zouden jullie je leven geven?
Dus mijn vader begon een verhaal, over dat hij dat natuurlijk voor mij en mijn zusje zou doen. En ik vroeg daar direct weer op door (en mama dan? en je broers? Etc etc)
Totdat ik me ineens pijnlijk besefte dat ik (weer) het hele gesprek overnam van haar. Dus ik bracht het terug naar haar, en toen zij zei
Zusje: Ja... ik zou alleen mijn leven voor K. (ik dus) geven. *waterige oogjes erbij, en ze werd gelijk helemaal verlegen*
Ik smolt al helemaal, wat een schatje, en mijn ouders reageerde ook leuk. Maar dat was allemaal nog redelijk zonder lading.
Toen kwam natuurlijk de vraag of ik mijn leven voor haar zou geven, of voor E. bijvoorbeeld. Waarop ik heel eerlijk antwoorde dat dat van de situatie afhangt denk ik. Ik denk niet dat ik het zou kunnen als zij onder schot wordt gehouden en de keuze is zij of ik, ik mijn leven zou geven voor haar. Wel zou ik in levensbedreigende situaties haar beschermen en mezelf meer bloot stellen aan gevaar. Maar de directe keuze van 'jij of zij' ik weet niet of ik dan zou kunnen zeggen 'Liever ik'. Vrij egoistisch/egocentrisch maar dat is wel hoe ik er nu over denk.
Zusje: Ik zou niet verder kunnen leven als ze jou hadden vermoord
Vader/Moeder: ooh omdat je je schuldig zou voelen?
Ik: Omdat je denkt niet verder zonder mij te kunnen leven...?
Zusje: Ja... als jij morgen doodgaat zou ik zelf zelfmoord plegen..
*diepe stilte*
Moeder: Meen je dat nou?
Ik: ....*sta met mijn mond vol tanden*...
Ondertussen voel ik tranen opkomen die ik hard probeer we te knipperen
Ik: Wow... echt? En vervolgens een beetje grappend er achter aan: Dat mag niet hoor van mij
Zusje: Ja... echt. Ik wil niet zonder jou leven! En zij heeft ookal waterige oogjes
Ohoh, ik wil niet huilen ik wil NIET huilen. *knipper knipper*
Mijn ouders plakken er ook echt een lading op door haar te knuffelen en constant te roepen woow wat lief wat een liefdesbetuiging is dit. Terwijl wij een beetje ongemakkelijk tegenover elkaar zaten, ik diep onder de indruk, zij enigsinds beschaamd.
Dan begin ik over doneren van organen aan familie/vrienden met hoge risicofactor voor jezelf. Ik persoonlijk zou heel graag als het mogelijk zou zijn dan een nier of beenmerg doneren aan zowel mijn zusje als mijn ouders.
Vader: Als jij een nier aan mij doneert neem ik hem niet aan!
Ik: Hoezo niet?! *verontwaardigd*
Vader: Nee, dat wil ik niet. Jij bent mijn kind en jij gaat voor. Ik heb mijn leven al gehad, en stel je voor dat je andere nier niet meer zou functioneren na verloop van tijd!
Hm oke
Mijn zusje was nieuwschierig of ik dan wel mijn nier zou doneren voor E. naast het gezin. Zij denkt dat ik het wel zou doen, aangezien zij de vrienschap tussen E. en mij heel intens vind.
(Speciaal voor jou E. zet ik het er even bij,)
Ik: Ja, ook voor E. zou ik doneren. Ook als ik dus een risico zou lopen. Maar dat is wel weer iets anders dan dus tussen haar en een geweer in gaan staan waar we het daarnet over hadden. Ik denk niet dat ik de moed heb dat te doen voor wie dan ook.
Ondertussen blijft de sfeer een beetje emotioneel. En loop ik steeds hard te proberen niet waterige oogjes te krijgen.
Zusje: Ik wil niet eens in de hemel geloven. Stel je voor, dan ga ik dood, en dan leef ik voort in de hemel, wat betekend dat ik jullie dan alsnog moet missen!!! Terwijl ik al dood ben. Dan ben ik liever gewoon helemaal dood, ben ik er niet meer, dan kan ik jullie ook niet missen.
Ik: (as usual het niet met haar eens, en denk het beter te weten) Ja maar zo zit het natuurlijk niet. De hemel is een soort verhevene plaats dan waar alles beter is dan op aarde, en juist door de hemel kan je later wel weer je geliefden terug zien! In plaats van helemaal weg zijn en nooit meer ze kunnen weerzien.
Zusje: Nee, ik wil gewoon weg zijn als ik dood ben. Ik wil niet in een hemel zitten. Dan mis ik jullie veels te erg.
Dan vertel ik over een stukje uit het boek Life of Pi ,wat ik nu aan het lezen ben, waarbij een jongen graag drie geloven wilt aanhangen wat niet zou kunnen. En zodoende komen we op het onderwerp 'identiteit'
Mijn net vers verworven stelling voor mijn referaat.
Vader: Ja als ik aan identiteit denk, zie ik altijd een rondje voor me.
Moeder: JA ik ook!
Blijkt dus dat zij beide identiteit ervaren als een rondje, wat jij zelf dan bent, met daarom heen grotere wijdere rondjes die dan bv aanduiden dat je Nederlander bent, of Europeaan.
Dus ik grap: Ja haha maar dan ben ik wel mooi de buitenste circel
Zusje: hahah ja precies!
Ouders: Huh.... hoe bedoel je?
Ik: Ja hallo, Ik ben ik. En daarin zitten zowel de identiteit van Nederlander en Europeaan. Niet andersom! Ik ben niet eerst aardbewoner, dan europeaan, dan nederlander, en dan pas mezelf! Ik ben mezelf met vele kleine ascepten daarbij.
Nou daar snapte ze niet veel van. Hoe kon ik nou mezelf zien als de grootste, ik was toch deel van een veel groter geheel?
Neuh
Tafelgesprek liep een beetje ten einde, en nogsteeds was de sfeer emotioneel (zucht). Het raakt me wel echt. Zelfmoord. No way!! Ik ga dus mooi niet dood, zou lekker zijn. Ga ik dood, wil zij het niet aankunnen dus gaat ze zelf ook dood. Alleen het idee al bezorgt me rillingen. Mijn zusje die zelfmoord pleegt...om mij notabene!
Brrr
Het begon ermee dat mijn zusje ineens zei: ik vroeg me af... voor wie zouden jullie je leven geven?
Dus mijn vader begon een verhaal, over dat hij dat natuurlijk voor mij en mijn zusje zou doen. En ik vroeg daar direct weer op door (en mama dan? en je broers? Etc etc)
Totdat ik me ineens pijnlijk besefte dat ik (weer) het hele gesprek overnam van haar. Dus ik bracht het terug naar haar, en toen zij zei
Zusje: Ja... ik zou alleen mijn leven voor K. (ik dus) geven. *waterige oogjes erbij, en ze werd gelijk helemaal verlegen*
Ik smolt al helemaal, wat een schatje, en mijn ouders reageerde ook leuk. Maar dat was allemaal nog redelijk zonder lading.
Toen kwam natuurlijk de vraag of ik mijn leven voor haar zou geven, of voor E. bijvoorbeeld. Waarop ik heel eerlijk antwoorde dat dat van de situatie afhangt denk ik. Ik denk niet dat ik het zou kunnen als zij onder schot wordt gehouden en de keuze is zij of ik, ik mijn leven zou geven voor haar. Wel zou ik in levensbedreigende situaties haar beschermen en mezelf meer bloot stellen aan gevaar. Maar de directe keuze van 'jij of zij' ik weet niet of ik dan zou kunnen zeggen 'Liever ik'. Vrij egoistisch/egocentrisch maar dat is wel hoe ik er nu over denk.
Zusje: Ik zou niet verder kunnen leven als ze jou hadden vermoord
Vader/Moeder: ooh omdat je je schuldig zou voelen?
Ik: Omdat je denkt niet verder zonder mij te kunnen leven...?
Zusje: Ja... als jij morgen doodgaat zou ik zelf zelfmoord plegen..
*diepe stilte*
Moeder: Meen je dat nou?
Ik: ....*sta met mijn mond vol tanden*...
Ondertussen voel ik tranen opkomen die ik hard probeer we te knipperen
Ik: Wow... echt? En vervolgens een beetje grappend er achter aan: Dat mag niet hoor van mij
Zusje: Ja... echt. Ik wil niet zonder jou leven! En zij heeft ookal waterige oogjes
Ohoh, ik wil niet huilen ik wil NIET huilen. *knipper knipper*
Mijn ouders plakken er ook echt een lading op door haar te knuffelen en constant te roepen woow wat lief wat een liefdesbetuiging is dit. Terwijl wij een beetje ongemakkelijk tegenover elkaar zaten, ik diep onder de indruk, zij enigsinds beschaamd.
Dan begin ik over doneren van organen aan familie/vrienden met hoge risicofactor voor jezelf. Ik persoonlijk zou heel graag als het mogelijk zou zijn dan een nier of beenmerg doneren aan zowel mijn zusje als mijn ouders.
Vader: Als jij een nier aan mij doneert neem ik hem niet aan!
Ik: Hoezo niet?! *verontwaardigd*
Vader: Nee, dat wil ik niet. Jij bent mijn kind en jij gaat voor. Ik heb mijn leven al gehad, en stel je voor dat je andere nier niet meer zou functioneren na verloop van tijd!
Hm oke
Mijn zusje was nieuwschierig of ik dan wel mijn nier zou doneren voor E. naast het gezin. Zij denkt dat ik het wel zou doen, aangezien zij de vrienschap tussen E. en mij heel intens vind.
(Speciaal voor jou E. zet ik het er even bij,)
Ik: Ja, ook voor E. zou ik doneren. Ook als ik dus een risico zou lopen. Maar dat is wel weer iets anders dan dus tussen haar en een geweer in gaan staan waar we het daarnet over hadden. Ik denk niet dat ik de moed heb dat te doen voor wie dan ook.
Ondertussen blijft de sfeer een beetje emotioneel. En loop ik steeds hard te proberen niet waterige oogjes te krijgen.
Zusje: Ik wil niet eens in de hemel geloven. Stel je voor, dan ga ik dood, en dan leef ik voort in de hemel, wat betekend dat ik jullie dan alsnog moet missen!!! Terwijl ik al dood ben. Dan ben ik liever gewoon helemaal dood, ben ik er niet meer, dan kan ik jullie ook niet missen.
Ik: (as usual het niet met haar eens, en denk het beter te weten) Ja maar zo zit het natuurlijk niet. De hemel is een soort verhevene plaats dan waar alles beter is dan op aarde, en juist door de hemel kan je later wel weer je geliefden terug zien! In plaats van helemaal weg zijn en nooit meer ze kunnen weerzien.
Zusje: Nee, ik wil gewoon weg zijn als ik dood ben. Ik wil niet in een hemel zitten. Dan mis ik jullie veels te erg.
Dan vertel ik over een stukje uit het boek Life of Pi ,wat ik nu aan het lezen ben, waarbij een jongen graag drie geloven wilt aanhangen wat niet zou kunnen. En zodoende komen we op het onderwerp 'identiteit'
"Identiteiten sluiten elkaar niet uit maar in."
Mijn net vers verworven stelling voor mijn referaat.
Vader: Ja als ik aan identiteit denk, zie ik altijd een rondje voor me.
Moeder: JA ik ook!
Blijkt dus dat zij beide identiteit ervaren als een rondje, wat jij zelf dan bent, met daarom heen grotere wijdere rondjes die dan bv aanduiden dat je Nederlander bent, of Europeaan.
Dus ik grap: Ja haha maar dan ben ik wel mooi de buitenste circel
Zusje: hahah ja precies!
Ouders: Huh.... hoe bedoel je?
Ik: Ja hallo, Ik ben ik. En daarin zitten zowel de identiteit van Nederlander en Europeaan. Niet andersom! Ik ben niet eerst aardbewoner, dan europeaan, dan nederlander, en dan pas mezelf! Ik ben mezelf met vele kleine ascepten daarbij.
Nou daar snapte ze niet veel van. Hoe kon ik nou mezelf zien als de grootste, ik was toch deel van een veel groter geheel?
Neuh
Tafelgesprek liep een beetje ten einde, en nogsteeds was de sfeer emotioneel (zucht). Het raakt me wel echt. Zelfmoord. No way!! Ik ga dus mooi niet dood, zou lekker zijn. Ga ik dood, wil zij het niet aankunnen dus gaat ze zelf ook dood. Alleen het idee al bezorgt me rillingen. Mijn zusje die zelfmoord pleegt...om mij notabene!
Brrr
14 okt 2007 - bewerkt op 14 okt 2007
- meld ongepast verhaal
-
ML- (opgeheven op 16-8-2011)
zondag 14 oktober 2007 20:53
Ik vind het hoe dan ook erg lief van je zusje. Alleen dat zelfmoord-gebeuren moet je even uit dr hoofd praten, dat is idd iets minder..
-
France
zondag 14 oktober 2007 20:58
wow. dat is echt wel schokkend.
De enige voor wie ik echt mijn leven zou kunnen geven zou een kind zijn. Mijn kind welteverstaan.
Net als jouw ouders over jou zeiden, weet ik dat mijn ouders mijn leven niet aan zouden nemen.
En mijn broers, haha, dat is echt een verhaal apart. (wat ik net ook had uitgetypt hier maar nu ik zie dat het een openbaar verhaal is haal ik het maar weer weg, wie weet! )
Aan de andere kant ken ik ook niemand die zijn/haar leven voor mij zou geven. Ik denk niet dat ik voor iemand belangrijk genoeg ben daarvoor.
ja, het is heel bijzonder wat je zusje heeft gezegd.
Knuffel dr maardoodeh, plat!
-
eeytje
zondag 14 oktober 2007 22:11
Je zusje is een bijzonder meisje. En erg gevoelig. Ik weet niet of ze echt zelfmoord zou plegen... maar het is duidelijk dat jij haar grote voorbeeld bent en dat ze je echt aanbidt. Ik vraag me af of dat minder wordt als ze meer vriendinnen krijgt en weer meer IN het leven zit, inplaats van verstopt, zoals nu. Ik denk dat dat wel uitmaakt
En ze zit nu natuurlijk in een heftige fase. Qua leeftijd e.d.
Toch is het wel echt mooi, vind ik. Ook wel iets waar je trots op mag zijn, dat ze zo over je denkt.
En daarnaast... ik denk dat ik mijn orgaan ook voor jou zou doneren Of als we dezelfde bloedgroep hebben... wat mij betreft pompen ze me leeg tot ik flauwval, als ik jou daarmee in leven hou.
Ik zou graag zeggen dat ik mijn leven voor je geef, maar voor een geweer springen... ik weet niet. Dat doe je inderdaad niet snel.
Overigens denk ik dat France wel gelijk heeft... voor je kind doe je dat misschien wel
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 29 mei 2009 Afrika ( 2 )
- O 28 mei 2009 Waterstraat in brand
- O 18 mei 2009 Gelukkig voelen ( 1 )
- O 16 mei 2009 Dualist of Materialist ( 7 )
- O 15 mei 2009 Crack ( 1 )
- O 13 mei 2009 Dood aan de vliegen ( 3 )
- O 09 mei 2009 Ludovico einaudi ( 5 )
- O 28 apr 2009 Kutzooi en een tentamen ( 5 )
- O 27 apr 2009 Logeerkamer ( 1 )
- O 22 apr 2009 Hockeytrutten ( 10 )
- O 22 apr 2009 Papa
- O 12 apr 2009 dode flappie ( 12 )
- O 05 apr 2009 Aux Champs Elysees
- O 29 mrt 2009 The love that you had
- O 22 mrt 2009 De huidige wetenschap ( 3 )